2018 en nu verder...

https://www.polarsteps.com/ReneGustin/679744-alejenteno-andalusie-marokko?s=71dfd7fa-e86e-49fe-b269-a7d78c67e79c

 

Bon, we zijn bijna weer vertrokken. Eigenlijk is dit een ultieme test. Maar ook die mogen eens inhoud hebben.

 

Het doet een beetje raar aan als men ons “prettige vakantie” wenst. Het is geen vakantie, het is de bedoeling een levenswijze te worden: Antwerpen is een mooie busy stad maar BDW en zijn politiesirènes en dito helikopters worden er wat veel aan. Van brandweer en ambulances valt het trouwens nog te pruimen.

Dus wat moet je antwoorden op iets dat welgemeend is? ‘Het is geen vakantie’ – ‘Wij hebben altijd vakantie’ – ‘Het was een moeilijk jaar in het begin’ – ‘Wij ontvluchten de werf waarin we wonen’ – ‘Wij hebben lucht (zonder fijn stof) nodig’ – ‘Onze zandloper loopt verder’. Allemaal voor een stuk waar het maar komt schofterig en/of hautain over en dat is niet de bedoeling. Het is de bedoeling van elke dag een feestje te maken in plaats van er een asymptoot van te maken. Soms lukt dat en soms ook niet.

 

Wat wel waar is dat schoonheid overal te vinden is en daar willen we zoveel als mogelijk van zien. Het leert je veel te relativeren en je voelt je met de dag minder belangrijk en zeker kleiner. Het maakt je dus groter.

 

Zaagmode af voor het te melig wordt.

 

Heel plezant is het ecosysteempje dat de camper toch is in gang te houden en te zetten en van heel groot naar heel klein en vice versa te gaan. En verder zijn er overal supermarkten, tankstations, hagelbollen, potentiële dieven, vergezichten, gezellige campings, vuile WC’s , prachtige gebouwen, plezante winkeltjes, onnozele chauffeurs, boswandelingen, strandwandelingen, bergwandelingen, stadswandelingen, hete douches, koudere douches, stukken taart, huisgemaakte jam, putten in de weg, omgedraaide verkeersborden, laaghangende takken, spanningsloze stopcontacten, veerboten, europeanen, architectuur, oude machines, norse zestigers in Hymners en ’s morgens ne goedgezinde Nino te vinden.

 

Op naar Contrexéville en Pont de Claix.

 

 

 

 

 

14 juli 2018: Puffen

Ze zien af in Helsinki. 29 graden is warm voor ons maar hier is het tropisch voor de mensen.
Het geeft een speciale sfeer. Ik zou graag willen weten hoeveel zomerkledij eigenlijk nachtkleding is.
Verder zijn hier echt bleke mensen en klappen ze op camping allemaal in overdrive.
En ze hebben al veel klanken nodig om iets te zeggen.
Donker is het hier een beetje tussen 24 uur en 03 uur.
Om 4 uur schijnt vrolijk de zon.
Om 8 uur is het 26°.
Als je het openbaar vervoer hier neemt is de lijn vergeleken een middeleeuws product.
En aardbeien verkopen ze per liter.
En centen kennen ze niet.
Ik vraag ze toch.
En ze komen me vertellen dat de Belgen vanmiddag spelen.
Verbaasd zeggen ze dat wij voorstaan.
Ik heb vriendelijk bedankt.
Naast ons zijn Britten komen staan.
Die waren daarstraks veel vriendelijker.
Waarom?
Rare jongens die Belgen.
Rare jongens die Finnen.

7 juli 2018: Kerstmis

Het is zo der over dat het terug de moeite waard wordt: de kerstman ontmoeten op de poolcirkel. Geen witte rendieren, geen husky's. Allemaal op vakantie. Enkel souvenirshops en fast-food.
Gelukkig hebben we er een mooie fietsroute van gemaakt en een kerstboompje voor de Datcha gekocht.

Op tijd.

Het valt me ook hier in Scandinavië steeds weer op hoe de consumptiemaatschappij ons in België vastheeft.
Hier in een hoofdstad van een land dat enkel in de hoofden bestaat is wat kleding, supermarkten, coiffeurs, een occasionnele brillenwinkel en wat mode. Uitstalramen zijn er wel maar niet prioritair.
En dat is het. Er zal ergens wel een koopcentrum zijn en er is altijd een gesloten ruimte maar die bevat vnl het bovenstaande plus wat cosmetica en een apotheek.

Verder hebben we per ongeluk ontdekt dat het hier een uur later is en dat onze boot twee dagen later vertrekt. Onthaasten is dus geen mythe.

Finse taal is echt onverstaanbaar en we laten steeds meer buitenlanders achter ons.
Kwa rijden wanen we ons terug in België, de wegen worden op weg naar Oulu breder en beter, we worden terug ingehaald en daar zijn de nodige gekken bij.
Ik heb mijn grootlicht voor het eerst dit jaar gebruikt.
Het echte groot licht hervalt langzaam in het normaal patroon.
Morgen shoppen in een echte stad en dus grijze kousen voor Nino.

30 juni 2018: Wegnummering

Voor diegenen die Polarsteps op Android niet volgen: gisteren stond daar de bewering dat de wegen in Fin beter waren dan in N.
Ik was een woordje vergeten, nl. de 'verharde' wegen.
Het zit zo: iedereen kent wel de klassieke landkaarten met de aanduiding van snelwegen, rode hoofdwegen, gele plaatselijke wegen en witte doorsteekweggetjes.
Meestal hebben die een nummering. Twee cijfers voor de rode, drie voor de gele en vier voor de witte. In Scandinavië heeft een zichzelf respecterende weg ook een E nummer. Wij volgden vnl. de E6 van Göteborg tot Kirkenes.

En nu het verhaal.

Meestal beperken we ons tot rood en geel en vermijden wit en vier cijfers.
De gele van gisteren was zo mooi en goed dat we voor vandaag ons oog hadden laten vallen op een nieuwe gele met groene zijstreep die bovendien juist de richting uitging die we wilden en nog langer en eenzamer oogde.
Heel de avond liggen klooien met Sygic die die weg maar niet wou nemen en de meest lange omwegen voorstelde.
Uiteindelijk er iets ingeklopt met vijf tussenstops.
Het begon vanmorgen goed: bobbelloos asfalt. Geen campers en enkel wat inboorlingen. Verder na 30 km aan de rechterkant een vrouwtjes eland. Foto!

Dat geen campers had een belletje moeten doen afgaan.
Maar te druk met op de weg te letten die langzaam, heel langzaam degradeerde...
.... tot een onverharde weg die alleen nog diende voor de inboorlingen met eigen meertje (geen kunst in Finland) en rendiertransport.
De snelheid zakte wel tot 25km/h en dan heb je ineens 9 uur nodig voor de rit.
Ook de gsm had geen ontvangst meer en de inboorlingen waren wat in pause.
Weg ontspannen toerist. Welkom verweesde techneut.
Het begon ook wat te regenen hetgeen bepaalde tv documentaires opriep.
Enfin.
Er is verder niets gebeurd behalve dat het tergend ging en na 2 uur was er een afslag die op de kaart een 'klein wit baantje met stippellijn als zijkant' was maar in praktijk een doodlopende fonkelnieuwe asfaltweg met bijhorende markering.
Direct ingeslagen. Het kon ons niet schelen waar die naar toe ging.
Opeens woonden er terug wat inboorlingen naast de weg en stond er een bord: aangelegd met steun van de Europese gemeenschap.
A-ha. Het buitenverblijf van een Finse euroambtenaar ligt hier misschien ergens in de buurt?
Na 2 kilometer hemels zoeven een heuse parking. Effe oriënteren en niets bleek meer wat het is.
Logisch als je atlas en GPS alles in Finse namen geeft en je zo diep in Lapland zit dat enkel nog de Lapse dorpsnamen vermeld zijn. Je ben trouwens een kwartier per naam bezig, zonder de leestekens die hier uit de Aldi komen.
Enfin: Camping terug in de GPS geklopt en die gaf een traject mee. Weliswaar met serieuze omweg maar met een stuk E75 en verder max. 2 cijfers.
Gevolgd. Na een uur vrolijk op de E weg aan 95/uur met soms wat verkeer maar niet teveel....
Wat ook het idee was van drie rendieren die plots overstaken.
Alles dicht en in de camper test op schuifkrachten.
Alleman ongedeerd op wat beledigde rendieren en een dito hond na.
Blij de camping te vinden. Weliswaar drie uur na planning en dat was deze reis nog niet gebeurd.
Zelfs blij met de muggen. De eerste vijf seconden toch.
En de sygic stond dus op 'geen onverharde weg'.
Nu nog de jeukzalf en antimug verstuiver terugvinden.
En toch blijft het plezant.

23 juni 2018: nordnorge

8 maanden winter. Herfst en lente kennen ze hier bijna niet. Hier bloeien nu de paasbloemen en dat is het begin van de zomer die begon op 12 mei met regen.

Die is schijnbaar niet gestopt sindsdien en zelfs de noren mopperen: hun middernachtzon is wat afwezig.

Daarstraks aan een supermarkt gestopt. Erachter lagen 2 voetbalvelden en daar was een jeugdtoernooi aan de gang. Gastjes van 10-15 jaar zeiknat op een zeiknat veld onder de gietende regen met aan de zijlijn een verzameling viskledij die riepen als ouders.

Maar ze deden stug voort. 

De veerpoten blijven plezant en Tromsø zal voor een andere keer zijn: teveel toeristen die thuis willen stoefen dat ze kou gehad hebben. Surtout de Italiaanse michelinvrouwkes zijn aandoenlijk. Hun winterkleding is gemaakt voor een droog en zachtjes fris Rome en is hier dus gewoon een kleffe spons die niet tegen 36uurs regengebieden kan.

Ondertussen de timing wat kneden om de Noordkaap zo goed mogelijk te bezoeken. 

Maandag blijkt de beste dag. Stormwind voorspeld die de wolken wegblaast. 

Stug voordoen dus. In Kirkenes schijnt de zon en is het 19°. Tropisch dus. 

In Obidòs is het ook 19°. Ijskoud dus. 

16 Juni 2018: loslaten

Dagrapportjes schrijven zou te saai worden maar ik neem me voor het minstens 1 keer in de week te doen. Kleine dagrapportjes en vooral foto's zijn te vinden op:

https://www.polarsteps.com/ReneGustin/661403-noordkaap-lapland?s=a26b3509-7577-41f3-8c13-7e96787ea0ff

We zijn een week onderweg en al op een 200 km van Trondheim beland. Denemarken vermijden is een goede zaak gebleken en de ferryboot/microcruise Kiel Göteborg verscherpt het reisgevoel. Trouwens: hoe dichter we de grens met Denemarken naderden hoe kouder en hoe somberder grijs het werd. Brrrr. en de wadden daar zijn dan nog mistroostiger. 

Ik begin te begrijpen waarom die vikingen op weg gingen. 

Noorwegen geeft veel meer zuurstof en (nu) licht. Het is verslavend: geef studenten een lichtkuur om te blokken ipv redbull.

We zitten nu in de bergen dus de zon is een klein ommetje gaan maken maar echt donker wordt het niet meer. 

Enfin ik ga de was binnenhalen want morgen wordt wat regen verwacht. Naar Noorse normen een beetje om te lachen want het bosbrandalarm in het zuiden wordt niet opgegeven. 

Nu het tempo nog laten zakken en de mondhoeken terug verder laten stijgen. 

Overigens: de Datcha herschikken is ondertussen tot kunst verheven. 

Noordkaap: geplande reisroute en link naar real time app

https://www.polarsteps.com/ReneGustin/661403-noordkaap-lapland?s=a26b3509-7577-41f3-8c13-7e96787ea0ff

Gebruik de bovenstaande link voor het volgen van de reisroute. Uiteraard staat daar nu enkel een teller (het is echte 'real time').


Voorziene reisroute:

                           Nino is er klaar voor

2018 Januari - Februari: La Gomera

Inleiding: Timing is een raar beestje

We hadden het mooi uitgekiend: Brussels Airlines naar Reina Sofia. Huurauto (=goedkoper dan taxi) naar de zatte brexiters.

Overladen op rijdende lockers, winkelen (vier uur speling) en de ferry in. Huurauto achterlaten op rustige plaats om nadien terug op te pikken. Nieuwe huurauto op het nieuwe eiland. Heroverladen. 38 km naar Vallehermoso om dan net voor het donker de casa rural binnen te stappen.

Het liep zo perfect dat ik er begon over te stoefen. Mijn grootmoeder vond zoiets niet kunnen van God.

Zij had gelijk en schijnbaar beter inzicht in de goddelijke logica. Of betere relaties .

De boot was 40 minuten te laat. De huurauto in Gomera stond op een andere parking dan opgegeven terwijl de lockers dringend terug gebruikt moeten worden omdat iedereen van Gomera af wou. Ik had het centrum van Vallehermoso in de GPS gezet ipv de casa rural en de koplichtschakelaar van een Opel is onvindbaar voor een Citroën Fiat gebruiker.

De tunnels op Gomera komen uit Noorwegen. Daar hebben ze er nu verlichte.

2018 Januari: Remote Beaufort

Beaufort is een dorpje in Luxemburg aan het Müllerthal (zwaar verkeerd Petite Suisse genoemd).

Het is de gelukkige bezitter van een open Camping. Een zeldzaam goed in deze feestroes. Meestal zijn dat in luxemburg combinaties van camping, toeristenbureau en gemeentelijke werkplaats. Dedeze heeft er nog een overdekte ijspiste bovenop.

Het vergt een beetje moed om er toch naar toe te gaan in deze regenrijke sombere stormdagen maar de woordspelingen hebben het gehaald: we hebben nu 87 Beaufort (de plaats).

We zijn er dus aangekomen bij 8 Beaufort en 40 mm water. Een mooie plaats, 87, uitgekozen. Bocht erop te groot genomen en weer vast.

De gemeentelijke diensten uitgerukt met hun nagelnieuwe materiaal. Ketting te dik voor de haak.

Todo lijstje: zachte sleepkabel 5 ton kopen.

Enfin camper toch los. In 10 keer gedraaid en we stonden. Morgen eens wassen.

Hebben ze hierboven voor ons gedaan. Met 8 Beaufort spoel je al eens een band af.

De dag nadien telefoon: ER STROOMT hier in Antwerpen WATER UIT DE PLOMBKAST.

Die had ik nog niet meegemaakt 樂

Al eens remote crisismanagement gedaan tijdens een kletsnatte wandeling op bemoste stenen in Beaufort bij 7 Beaufort? Wij wel.

Was uiteindelijk een gesprongen boiler in het appartement erboven. Zekeringen OOK verzopen.

Vandaag alles terug rustig en 2 Beaufort. We gaan terug wandelen met botten om te zien wat we gisteren niet zagen. Als we terug zijn gaat Nino recht naar de warme douche.

Vrijwillig.