Bon, we zijn bijna weer vertrokken. Eigenlijk is dit een ultieme test. Maar ook die mogen eens inhoud hebben.
Het doet een beetje raar aan als men ons “prettige vakantie” wenst. Het is geen vakantie, het is de bedoeling een levenswijze te worden: Antwerpen is een mooie busy stad maar BDW en zijn politiesirènes en dito helikopters worden er wat veel aan. Van brandweer en ambulances valt het trouwens nog te pruimen.
Dus wat moet je antwoorden op iets dat welgemeend is? ‘Het is geen vakantie’ – ‘Wij hebben altijd vakantie’ – ‘Het was een moeilijk jaar in het begin’ – ‘Wij ontvluchten de werf waarin we wonen’ – ‘Wij hebben lucht (zonder fijn stof) nodig’ – ‘Onze zandloper loopt verder’. Allemaal voor een stuk waar het maar komt schofterig en/of hautain over en dat is niet de bedoeling. Het is de bedoeling van elke dag een feestje te maken in plaats van er een asymptoot van te maken. Soms lukt dat en soms ook niet.
Wat wel waar is dat schoonheid overal te vinden is en daar willen we zoveel als mogelijk van zien. Het leert je veel te relativeren en je voelt je met de dag minder belangrijk en zeker kleiner. Het maakt je dus groter.
Zaagmode af voor het te melig wordt.
Heel plezant is het ecosysteempje dat de camper toch is in gang te houden en te zetten en van heel groot naar heel klein en vice versa te gaan. En verder zijn er overal supermarkten, tankstations, hagelbollen, potentiële dieven, vergezichten, gezellige campings, vuile WC’s , prachtige gebouwen, plezante winkeltjes, onnozele chauffeurs, boswandelingen, strandwandelingen, bergwandelingen, stadswandelingen, hete douches, koudere douches, stukken taart, huisgemaakte jam, putten in de weg, omgedraaide verkeersborden, laaghangende takken, spanningsloze stopcontacten, veerboten, europeanen, architectuur, oude machines, norse zestigers in Hymners en ’s morgens ne goedgezinde Nino te vinden.
Op naar Contrexéville en Pont de Claix.
