Inleiding: Timing is een raar beestje
We hadden het mooi uitgekiend: Brussels Airlines naar Reina Sofia. Huurauto (=goedkoper dan taxi) naar de zatte brexiters.
Overladen op rijdende lockers, winkelen (vier uur speling) en de ferry in. Huurauto achterlaten op rustige plaats om nadien terug op te pikken. Nieuwe huurauto op het nieuwe eiland. Heroverladen. 38 km naar Vallehermoso om dan net voor het donker de casa rural binnen te stappen.
Het liep zo perfect dat ik er begon over te stoefen. Mijn grootmoeder vond zoiets niet kunnen van God.
Zij had gelijk en schijnbaar beter inzicht in de goddelijke logica. Of betere relaties .
De boot was 40 minuten te laat. De huurauto in Gomera stond op een andere parking dan opgegeven terwijl de lockers dringend terug gebruikt moeten worden omdat iedereen van Gomera af wou. Ik had het centrum van Vallehermoso in de GPS gezet ipv de casa rural en de koplichtschakelaar van een Opel is onvindbaar voor een Citroën Fiat gebruiker.
We hebben niet geruzied 😈
Alleen op daglicht en grootlicht rijden is hels en maakt tegenliggers kwaad. Het centrum van het dorp vond de GPS het einde en lag in het pikkedonker. In de plaatselijke krantenwinkel vertelde men Maria in rad Canarees dat ze aan de kerk moest zijn. Die stond der verdomme dan ook aan de overkant. De straat ernaar was ondertussen stillekes wandelstraat geworden met bijhorende zijpalen.
Ondraaibaar.
Dus achteruit rijden met de inboorlingen als toeschouwer.
KerkParking op en uithuilen.
Ons bomma zal goddelijke redding gevraagd hebben en die kwam er in de vorm van een wit bolhoedje dat naast ons parkeerde en waaruit drie Franse engelen kwamen die ons vertelden dat we terug moesten rijden naar kmpaal 34 (het dorp bezit paal 38) en dan linksaf naar het gehucht.
Vrieshumeur smolt.
Linksaf was in praktijk steil links naar beneden en 3 km smalle bochten maar door per ongeluk verkeerd af te slagen en te vloeken op een blokkerende camionette bleken we voor de rural te staan.
Uit de camionette kwam een ongeruste eigenaar ons verwelkomen met koekjes.
De hemel brak nog juist niet open.
Vanmorgen bij het buitenkomen zagen we naast ons een kerkje.
Links naast het stuur is een goed zichtbare lichtschakelaar aangebracht.
Dag 1: Aankomst Gomera (BabyboomHikers)
Gisteren de boot naar La Gomera genomen. 10 jaar wachten voor Maria loopt eindelijk op zijn einde.
'The Canaries' heeft geen klimaat maar een grote verzameling warme microklimaten.
Ook wat de menselijke samenstelling betreft: los christianos is nu opgevuld met versleten Engelse babyboomers: blote rode rug. Bijpassende kop. Opzichtig lelijke tatoeages. Boxershort van Engelse vlag. Glazig kijkende madam met behangrok ernaast. Hangton eronder.
Hangend ook op een wankel terras met 'a beer' en 'lookend' naar 'the sports'.
Van hotel naar strandstoel en terug via de bar. Dag in dag uit. Behalve bij slecht weer: dan vervalt de strandstoel. Soms wordt dat dan een boottochtje in vervanging. Bij slecht weer dus.
200 meter verder wandelend naar het ferrystation heb je dezelfde generatie maar dan in een retrobui naar hun trekkersjeugd: Lafuma truitje met bewust vale kleur. Wandelbroek met zwarte inzetstukken. Wandelstokken à 200€/stuk. Bandero of helmpje met discreet logo. Dure wandelschoenen nonchalant met de veters vastgeknoopt aan de veel te bolle rugzak.
Die staat een beetje open zodat je nog juist het verchroomde einde van een nieuw bergbeklimmershouweeltje ziet of fantaseer ik dat er maar bij .
Die schoenen kletsen maar rond. Tegen mij. En dan zegt een smallere bruingebrande kop vol kloven .... niets en tettert verder tegen een onervaren Noorse toeriste.
Bestellen wel een dubbele vodka aan de bootbar. Aangestaard door de lokale winkelende en pendelende bevolking.
Daaronder een paar brave Gomeraworstelaars. Hun trainer had het verstand verzameld in een aparte zak te oordelen naar hun smartphonegebruik.
Maar ze hadden gewonnen en kregen een Cola van de trainer.
Totaalbeeld historisch erfgoed Gomera (St.Sebastian)
Dag 2: Gomera by car
Oudste Oerwoud van Europa
Gisteren aan de ronde van Gomera met de auto begonnen.
Achtereenvolgende weertoestanden:
Zon (22°)
Plensbui
Wolkmist
Stormwind
Zon (24°)
Vochtig oerwoud
Motregen
Terug naar af
Terug naar af
Kledij varieerde van T-shirt naar:
+ hemd
+ pull
+ anorak
- anorak
- pull
+ vest
- vest
- hemd
Nino resideerde in auto in zijn mand en vond verder alles teveel voor Corneel. Een hond weet niet meer op welke poot hij moet staan. Soms letterlijk. Nie plezant van uwe poot op te heffen en dan om te waaien. Op zo'n kam tussen noord en zuid Gomera heeft het begrip 'de wind huilt' wel een nieuwe hogere dimensie gekregen. De wolken steken een tandje bij en drogen en lossen bijgevolg op maar wij hadden soms het gevoel Mary Poppins zonder paraplu te worden.
Alleman terug in de auto en verder naar San Sebastian niet zonder eerst de winddvest uit het dichtgeklapte portier te hebben geprutst.
De bootbabyboomers waren eigenlijk ook opgelost in het eiland. Behalve op de afdaling naar Valle del Rey.
Dat die begon aan een Tienda heeft er niets mee te maken hoop ik. Eigenaardig genoeg was de parking aan die bar groter dan de rest van het dorp.
Halverwege de wandeling hadden de deelnemers dezelfde kleur als hun landgenoten aan de overkant.
Een afdaling van 700m niveauverschil begot.
De bus naar boven terug was dog forbidden. Oef.
Nu ik erover nadenk. Wij hebben alleen maar propere droge wandelkledij gezien.
