Het Alhambra
Het probleem is dat er per (halve) dag slechts een goede 3000 toegangskaarten ter beschikking zijn waarvan een 600 tal rechtstreeks aan de kassa.
De rest kan per internet maar reken maar dat ze een tweetal maanden op voorhand niet meer ter beschikking zijn. Verder moet je op een halfuur juist weten wanneer je de moorse paleizen gaat bezoeken.
Eigenaardig genoeg bieden (nederlandse ) reisorganisaties nog wel tickets aan. Voor de volgende dagen zelfs maar dan aan het drievoudige van de normale aankoopprijs. Pas op: soms zijn die tickets voor de tuinen alleen.
Niks mis mee als je het duidelijk weet.
Eigenaardig genoeg bieden (nederlandse ) reisorganisaties nog wel tickets aan. Voor de volgende dagen zelfs maar dan aan het drievoudige van de normale aankoopprijs. Pas op: soms zijn die tickets voor de tuinen alleen.
Niks mis mee als je het duidelijk weet.
Wij zijn ons bewust dat dit deel minder exotisch zal klinken dan de China-Tibet reis. Toch zijn er aan elke reis speciale kantjes.
Vertrekken met een hond uit Antwerpen bijvoorbeeld. Met dank aan Pol die een perfecte shuttle uitvoerde.
Vergeet dus alle verhalen over op 20’ in het vliegtuig. Je hebt zeer zeker de schaalverkleining (waarbij sommige stukken zoals het shoppen weggesmolten zijn en de wachtzalen zelfs voor de Spartanen wat sober uitgevoerd). Maar ze menen het verder wel: 1 wachtrij voor de pre-ingecheckten (wij), en 1 voor de andere (de rest van het vliegtuig). Al een geluk dat Nino de PR deed want enkele jaloers annex vergiftigde blikken waren ons deel. 60 Plussers vinden elke, eventueel laatste, minuut onmisbaar. Wij ook en wij kregen er dus een paar meer van.
Alles werd professioneel ingecheckt ook Nino, trouwens zorgvuldig gewogen, (oeps, 7,7 kg van de maximum 8 met dank aan het een klein beetje aan de leiband trekken van Maria anders was het 7,8 geweest) evenals alle (hand)bagage. Alles voorzien van de juiste labels. De communicatie tussen het personeel verloopt wel via walkie-talkies wat een zekere openheid garandeert.
Nino die ook bij de security zorgvuldig gescreend werd terwijl mijn plastic riem en schoenen in het mandje moesten en mijn rugzak in drie stukken werd verdeeld (4 als je het uitgenomen tablet erbij telt). 50% van het veiligheidspersoneel zicht met Maria bezighield en de andere 50% met mij.
Plezant is wel dat het commentaar in vriendelijk Antwerps is en heel de wachtrij wordt en dit opgehouden tot je terug ineen gepuzzeld bent. De volgende….
De binnenkomende bagage wordt ondertussen afgeleverd op een stuk baggerboot door een Turkse firma bestaande uit twee mannen in een Berlingo (mooi zwart dat wel). Laatste valies op de band en weg waren ze. Naar Oostende misschien? De koffie is gratis, de light duur en het water op.
Het vliegtuig stopt 200 m van de achterdeur van de wachtzaal en die doe je dus te voet naar de zwenkende stewardessen. Plezant was dat we vanachter zaten en de achterdeur was open. Direct op ons plaats en de handbagage weggezwierd tussen de reddingsvesten. De 60+ hadden dat niet door en strompelden door het vliegruig om dan op te merken dat wij weer de eersten waren (GRIJNS).
De aanblik van Nino+7 druppels in zijn mandje maakte echter veel goed. Het koppel 70’s voor ons maakte als afleiding een stressruzie. En ploften in de zetel. Nino plat.
Nadien was het terug echt: mesdammes et messieurs, bienvenu à bord…
Malaga Airport verhoudt zich tot Tenerife als Zaventem tot Antwerpen. Maar met wachttijden: 45’ voor de bagage en 70’ voor de huurauto. De eerste 30’ hielden we de moed erin door te zeggen dat we vakantietijd genoeg hadden, de volgende 30’ duurden toch wat lang en de laatste 55 waren we de Spanjaarden aan het vervloeken.
Maar eenmaal buiten scheen de zon. Nino wou (nog) niet plassen, dat deel was nog kalm.
De IBIS was ok, een stukje herkenbaar thuis. Nino mocht ook daar niet in het restaurant: dus in shift naar de Carrefour erachter voor brood, wijn, chorizo en zero.
De vakantie is begonnen want de zon ging onder EN OOK nadien op en de nachtwandeling was in T-shirt.
Dag 2
De zon.
Geen wolken.
Aangenaam warm.
Einde essentieel deel.
Dag 2 (bis)
Autoreis in de Kangoo (voor Goldstar tellen die als Berlingo) naar ons eerste appartementje. Is dit de Costa del Sol dus? Mooie bergen, kust onzichtbaar door de bebouwing.
Ineens al het verkeer rechts eraf maar Marbella was rechtdoor toch? Antwoord: péage. 7€ voor 7km.
Wij nadien nog wat verder via een stukje kostenvrije snelweg met afritten onder een hoek van 90°. Aangelegd door Belgische fietspadingenieurs.
Onze Rechte Hoek, 1 km smalle weg met links straten met lantaarnpalen in een woeste wei: lege verkaveling. Nadien Rode verkaveling: ons ressort. Poort dicht. Niemand. Bellen -> nog een halfuurtje voor er iemand komt. Verder de weg verkennen. Loopt dood op een ander luxe ressort annex SS-er. Terug. Telefoon dat we mogen komen. Ok we zijn er binnen 5’. Verkeerde afslag. Boerengat. Weg smal. Draaien. Bus achter ons. Verder op smalle weg. Draaien, juiste afslag. Poort gaat open. Begroeting door: I am Mike. En ik heet Juan dan.
Wel heeeeeeel mooi appartementje. Zie foto’s. Een droom, mogelijk gemaakt door crisis 2008. Daar is veel blijven stilstaan. Ons ressort was blijkbaar eerst gebouwd voor de Britse middenstand op rust. Maar die zijn nooit massaal opgekomen. We rijden nu binnen in een ondergrondse garage. Helemaal leeg. We gaan naar een tweede verdieping maar op het eerste woont niemand en het gelijkvloers is ook leeg.
Na enige verkenning, met dank aan Nino, kan je fijn snollen, denk ik dat ongeveer 20% bezet is, 30% voorzien van meubilair en de rest staat leeg te wachten.
Het is mooi, fijn en rustig maar ze zijn dit jaar dan toch maar begonnen met een paar appartementjes op Booking te zetten.
We moeten nog wat eten kopen in de Mercadonna en Maria wil Marbella zien. Gelukkig ligt de Mercadonna halverwege dan was de diesel achteraf gezien toch niet verknalt.
Marbella is onaards en onbeschrijfbaar. Ik doe een poging. Neem een normale uit de kluiten gewassen Spaanse vissershaven met een kustlijntje van vissershuizen. Vul het water met jachten (geen zeilen dat is te moeilijk) die te groot zijn maar dan niet zo groot dat ze een eigen bemanning nodig hebben. Blijf vullen tot je geen zee meer ziet. Transformeer de vissershuisjes naar Diorwinkel, ligne X, collection Y, Annette dinges en Mario Schnautser of zo. Daartussen overprijsde restaurants.
Tussen wal en schip een smalle straat waar de dagjesmensen zich kunnen vergapen aan Bentley, Porsche, Audi zonder cheatware maar geen Rolls Royces.
Gooi al de rest buiten en zet achter de kustlijn protserige nieuwbouwhotels. Verzamel wat Marrokaans zwart geld en noem het Marbella.
Ik heb de grond van de Mercadonna gekust nadien. Scheur de bladzijde Marbella uit elke reisgids aub.
Dag 3 - 4
Tevens een Carrefour annex strand waar honden op mogen, handig.
Morgen verkassen naar de bergen met opgeladen batterijen. Ook van de PC. Wel radiostilte want geen WiFi voor Cadiz op 2/10.
Dag 5
Boem, Flits. Onweer in de bergen. Waardig einde van een contrastdag. Ken je dat gevoel van in het diep te springen: de wereld verandert in een nanoseconde?
Rij van Estepona naar Ronda en Prado del Rey en je springt in het Spaans diep. Zo overprijsd, verlelijkt en bekakt Marbella en omgeving was zo eenvoudig en rustig en eerlijk is het hier.
Het begint als je de kustweg verlaat en je rijdt haaks (wel via een rond punt dit maal) de bergen in naar Ronda. Een reusachtige doek veegt de mens weg en de natuur komt terug tevoorschijn. Eerst onbestemd vuilgroen, nadien naaldbossen. Nadien blanke rots. Op het plateau ligt al eeuwenlang Ronda. Adembenemend mooi landschap er rond, homogeen oude stad en heel toeristisch. Ze mogen het hebben. Er is niets anders dan dat over.
Hotels afficheren completo en de complete vroeggepensioneerde babyboomgeneratie is op schok.
Kathedraal (onze Nino mag stillekes mee binnen als het na 16 uur wat kalmer is), musea, smalle steile straten en dat alles omgeven (langs ALLE kanten) door een uitzinnig mooi gebergte.
De plaatselijk stierenarena (een van de oudste van Spanje) is een museum geworden. Goed zo! Carmen is juist de hoek om. We’ll be back. Nino die de arena betreedt is een gouden foto.
Moeilijke bergrit naar Prado (+ dreigend onweer) met aan de berg vastgelijmde stadjes. GPS slaat tilt. De satellieten zijn aan de costa’s gebleven. Geen probleem want er is maar 1 weg.
Ons hotelletje in Prado is eigenlijk een opgefriste achterbouw van het plaatselijk restaurant maar het zicht op de bergen is er en het is kraaknet. Als we vragen waar we er een bakker is krijgen we een brood. Neen, Nino mag niet in het restaurant maar we brengen het eten wel naar de kamer van Nino. Dat soort zorg.
Nino moe: heeft zich vergaapt aan schapen en hennen en hanen en kettinghonden en papegaaien (in Ronda) en stieren en hongerige zwerfkatten en overmatige belangstelling. Rap Nino buitenlaten want de donder haalt de bliksem in en de versterker staat op 7.
WiFi is juist geplaatst.
Dag 6 - 8
Ons verblijf in Prado del Rey was de absolute tegenhanger van Estepona. Midden in de verarmde Spaanse samenleving in al een vrij arme streek. Je hebt de historische steden zoals Ronda en dan de ‘witte dorpen’, meestal op een heuvel en daartussen zeer afwisselende berglandschappen die langzaam uitglooien naar de Atlantische oceaan.
Ons enige probleem is de synchronisatie met de Spaanse uren. Tussen 13h30 en 17h gaat alles dicht en de restaurants open. Meestal staan we dus voor dichte kerken en wandelen we in verlaten dorpjes. Als we thuiskomen wordt iedereen terug wakker. Hier leeft dat nog.
We eten warm (3 gangen + drankje) voor 9€ op het terras voor de kamer gebracht. Bij het afscheid 3 kussen, een mailadres en de vraag hen niet te vergeten. Zal niet mankeren.
En hop, via een kleine weg, grote weg, semi-snelweg, snelweg naar Jerez de la frontera. Mooi maar het Reims van de Sherry. Wel badsloefen gevonden.
En dan Puerto de Santa Maria. We stoppen 3 meter voor de Atlantische Oceaan want onze GPS vond de straat niet. Google vond de straat niet. Wij vonden de straat niet. De ober van het café op de hoek wist de straat niet. We hadden toch zeezicht?
Een uur gezocht en gevraagd. Paniekje. Om een lang verhaal kort te maken: we stonden eigenlijk met de auto onder ons appartement. Het originele eerste, met 1 slaapkamer.
Alles ging opeens rap. De enkel Spaanssprekende werkvrouw wuifde ons toe van het tweede (zonder lift maar dat wisten we) en liet ons ook sito presto een alternatief zien: 3 slaapkamers en 3 badkamers + WiFi voor 30€ meer. 30 per dag? Nee voor 4 dagen en 20€ korting als je cash betaalt.
Tsja, de WiFi misschien. Tot we het terras zagen. Zie foto. OK.
We hebben nu een bad voor Nino, een douche voor mij en een bad voor Maria, goede WiFi, 3 bedden de man, afwasmachine, wasmachine en een terras met 200° zicht voor 50€/ nacht.
De crisis weet u wel. Op 100 meter staat de onafgewerkte spookversie van fase 2. Dat wel. En de helft van de handelspanden is dicht.
Op 500 meter wekt het strand en er is een bootverbinding naar Cadiz. Op beide mag Nino niet op.
Werk aan de winkel(s)
