De eerste (dag)
Effe bijgeslapen na een lange reis. En nu de eerste indrukken bijtamtammen. De cliché’s blijken grotendeels te kloppen. Vanaf het punt dat je het vliegtuig binnenstapt ben je in een andere wereld. Balanceren tussen Mao en ‘wat is het nu eigenlijk’, tussen oubollig en modern met veel rood. Tussen klassieke goedkope kleding met een zweem van Mao-stijl en modern uitdagende Japanse lookalike meisjes.
Geen stokjes in het vliegtuig maar plastiek vorkjes, wat voor de 290 chinezen een grotere uitdaging is dan voor de 6 westerlingen (waarvan je er twee kent). Het vliegtuigeten werd blijkbaar geleverd door onze chinees.
Rochelen: heel zeker
Spuwen: niet of nauwelijks (minder dan in een Marokkaanse wijk)
Tateren: help! vanaf dat ze in aantal kunnen kaarten is het niet meer te houden de vliegtuigmotoren kregen complexen
Vriendelijk: varieert enorm met een meerderheid van nors maar de minderheden zijn plezant
Correct: afspraken worden stipt nageleefd
Organisatie: neen
Kennis vreemde talen: homeopathisch en zo klinkt het ook.
Groot: heel (over Peking vlieg je een kwartier)
Het is en blijft een ervaring. Chendu is op dat punt een goede start. Het is er 305 dagen per jaar bewolkt door afgezwaaide Himalaya wolken, het is er tevens continentaal van klimaat. Nu dus 34°. Er is van alles te zien volgens onze gids maar dat is voor morgen. Om 8 uur vertrekken miljaar.
De tweede
Aanvulling:
Slurpen: geweldig bij het ontbijt met alle variaties op synchroon en in koor. Ze oefenen bij het ontbijt.
Vandaag gotbeterthet om zes uur opgestaan om om zeven uur te ontbijten (warme groenten - zure groenten - warm deeg kwa uitzicht - eike - zoete droge cakejes - lauwe groenten - warm sinaasappelsap met thee gemengd - warme melk van een oorlogsmelkboer of misschien plantaardig). punt. leve de Nescafé op de kamer.
Daarna via hypermoderne weg (soms 4 lagen bruggen op mekaar - bewegwijzering waartegen de ring prehistorisch is - linkerrijbaan alleen voor lijnbussen met busstation tussen de twee baanrichtingen - woonwijken die plat aan het liggen zijn wegens niet hoog genoeg - woonwijken die nog hoger herrijzen en NY aan BDW laten) naar het PandaCenter.
Woeps - in een hypermodern kader en bij stralend weer (een van de 60 dagen per jaar) bij het grootste pandacenter ter wereld beland: oude panda’s - babypanda’s - mamapanda’s - papapanda’s (nors) - lethargische panda’s - stoeipanda’s - gele panda’s - rode panda’s - witte panda’s - knuffelpanda’s - pluche panda’s.
Mooi, mooi en een schitterende wandeling. Tempo houden want we moeten de massa (geen ijdel begrip) voorblijven. Achter het domein liggen de villa’s van de begoede nieuwe chinezen. Als ik nog iemand over de rijken van Brasschaat hoor spreken schiet ik gegarandeerd in een lach: die omhooggevallen bedelaars.
Via een stillaan vollopende ring (diameter 70 km en met Oosterweel aanwezig) effe 150 km naar de ReuzeBoeddha via Tolweg (TOLWEG). Reden van aanwezigheid: schipbreuken vermijden op een moeilijk samenvloeiingspunt van drie rivieren. Is niet gelukt, het bouwen wel. Voor de rest: zie foto’s.
Nadien terug naar de stad. Ons hotel blijkt trouwens in de enige overblijvende echte historische straat van de stad te staan. Afscheid genomen van de gids(e), morgen alleen (ieps) en maandag enkel chauffeur naar het vliegveld. Vliegticket of printout voor maandag? Dit is China mijnheer: vluchtnummer en paspoort volstaan (ieps).
Wandeling gedaan naar de winkel/ restaurantstraat effe verder en met meegekregen stadsplan … dat in het chinees blijkt te zijn. Daar zijn we de 15.901.456 Chengdou inwoners tegengekomen die we nog niet gezien hadden. De westerlingen waren op week-end.
In het terugkomen effe de metro ingeduikeld die we morgen gaan nemen: oef, de stations zijn ook in het engels aangeduid en die taal zijn de ticketautomaten ook machtig (tenmiste in dit onderduikexemplaar).
Morgen gaan we naar iets dat de gids al heel de dag probeert uit te leggen: een combinatie van Wijnegem tot de derde, Walibi in het kwadraat, Hofstade onder dak en nog wat. Het gebouw hebben we in de verte gezien: trekt een beetje op het vliegveld van Zaventem onder dak. Het heeft ook een eigen metrostation. Alle uitgangen waren goed zei de gids.
Verder staat er nog een Bonzaipark, hier uitgevonden en gejat door de Japanners, op het programma en een museum als plan B dat we van onze gids enkel met een taxi mogen bezoeken. Lekker met de metro dus.
Het reuze.. ding waar we gisteren naar toe wilden gaan heet Global Center en blijkt de moeite te zijn - we waren ademloos. ShoppingcenterS (al eens een shoppingcenter alleen maar voor kinderen gezien?) + zwemparadijs + schaatsbaan + supermarkt + … in 1 gebouw. zie foto’s. Wijnegem is vanaf nu een groezelige buurtwinkel.
Daarvoor naar een park naast ons hotel gegaan: mooi en vol met chinezencliché’s: zie foto’s. Google wordt hier gesaboteerd (met vaste kaarten werkt het wel maar blijkt een halve kilometer verschoven … hebben we ontdekt) dus verkeerde uitgang genomen. Lichte paniek.
Daartussen de metro genomen: zie foto’s. Alle 16.000.000 Chengduers waren meegegaan. Parijs heeft een Bokrijkmetro vanaf nu.
Over foto’s gesproken: de VPN werkt mits elke dag sleutelen dus de Nikon kiekjes komen op Google. De smartphone kiekjes gaan volautomatisch naar Onedrive. Kruisbestuiving ligt ter studie.
De dag afgesloten met een historisch klooster midden in de Stad.
Nu: inpakken en morgen om 10 uur opstijgen naar Lhasa met enkel vluchtnummer en uur en paspoort zijn voldoende. Ik ben curieus. Om vijf uur gaat de wekker en het is twee uur vliegen.
De vierde
We zullen het einde nemen: op ons menu vanavond stond noedelbouillon met yak en panpaddestoelen met yak. Uit voorzichtigheid hadden we stukje gegrilde kip en een kom rijst bijbesteld.
Het was heerlijk, ik was rats vergeten dat yaks eigenlijk gewoon koebeesten zijn met Ninohaar en die staan hier dan ook gewoon in de wei. De kip was door de muppetkok in stukjes gesneden.
De stokjes in kombinatie met noedelbouillon en de gladde paddestoel maakte dat het voltallige keukenpersoneel discreet op de achtergrond van de show stond te genieten. Uit medelijden hadden ze een vork mee. Die heb ik met een Ninokoppigheid niet gebruikt. We hebben ook niet geslurpt.
Laat verder de foto’s spreken en deze tekst een kleine aanvulling zijn.
De start in de luchthaven van Chengdu verliep op tijd en hypermodern vlekkeloos. Na drie maal controle van ons visum telkens gevoldd door ijverig getokkel en eindigend met een minachtend wegwuifgebaar. Als straf hebben ze ons een uur in het vliegtuig gezet voor het, te laat dus, opsteeg uit de teruggekeerde mist en hop naar de zon. Dat vliegtuig bleef trouwens stijgen maar de bergen haalden ons langzaam in.
Dan landen….. waar? Niks te zien en de piloot wist het schijnbaar ook niet afgaande op de bochten tussen de steeds hoger opstijgende bergen. De computer heeft het uiteindelijk wel gevonden en na een voltallige buiging van het kabinepersoneel (naar de computer?) bleek er nog een kleine stukje vallei voorzien van een meter beton voor ons te liggen. De bergen zinnen nu op wraak.
Dan landen …. vergissing, want de computer had blijkbaar een militaire opleiding gekregen en rechts schoven de klaarstaande straaljagers, nadien helikopters, nadien transportvliegtuigen voorbij.
Er bleek wel degelijk nog een burgerterminal tussen te liggen. Met slang.
Nadien: visumcontrole om te zien of we naar de pas + visumcontrole mochten (echt waar). Deze brave man vroeg waar de rest van onze groep was want we mochten niet alleen blijven op de luchthaven. Het antwoord was dodelijk simpel en voldoende. We waren een groep van 2. Ok.
Tot nu toe bleken al de ambtenaren erg op chinezen te lijken maar dan, buitenstappend in de grofweg majest-ueuze kale bergen een hellevuurzon: ONZE GIDS.
Ik denk dat de opvoeringen van Faust in Tibet voorbij zijn want de duivel was aan een nieuwe job toe. Ik bedoel dan de stem en de gebaren maar echt niet de avatar.
De brave (2m05) man hing meteen twee witte sjalen om onze nek, tot stomme verbazing van de chinese tweeplus groepen, begroette ons alsof we hem al jaren kenden en begeleidde ons plechtstatig naar de klaarstaande BrasschaatVan waar de chauffeur nog net niet de rode loper uitrolde. Ik denk dat het zijn schoonbroer is.
Ik had Maria strikt gevraagd om niet over de relatie China-Tibet te beginnen dus begon den brave, tot groot jolijt van Maria, er na vijf milliseconden zelf over. Voornamelijk hoe we de Chinezen niet op de kast mochten jagen want dat doen ze liever zelf. Ik dacht dat we alle rommel al wel achter ons hadden gelaten dus luisterde ik maar met een half oor (zie foto’s).
Na een uurtje door een adembenemend landschap te zijn gereden, wat overbodig was want onze adem was al benomen door de 3600 m van de valleibodem, kwamen we in de juiste vallei met op de achtergrond een peage. De weg van de luchthaven was nagelnieuw, tunnels inbegrepen, dus het verbaasde me niets dat er tolhuisjes opdoken.
Mis poes: visumcontrole en voor de tibetanen controle van iets vaags (autosnelwegvignet?). Ondertussen hadden we er al een cursus chinees-tibetaanse relaties voor dummies opzitten.
Samengevat: negeer ze. Blijkt niet makkelijk.
Ons hotel is echt vier sterren waard. Het is mooi en ik heb het ne kus van blijdschap gegeven.
Nadien hebben we de teletijdmachine genomen.
Het is hier nu 3:39 en ik ben klaarwakker. Hoogstwaarschijnlijk wegens sinds België afkicken van de 1/4 Lorametazipan. Soit, ik neem een stukje en dan dit. Straks, om 11:00 mogen we binnen in het heiligdom. Werkt per shift.
Er zijn hier geen (praktisch geen) toeristen wegens schrik voor aardbevingen. Massaal afgezegd. On hotel is voor 1/4 bezet schat ik. Hoogseizoen normaal.
En nu oud-Lhasa en de vriendelijke Tibetanen, wevallen hier op als punkers tijdens de Elisabethwedstrijd maar iedereen is supervriendelijk. Je moet Maria zien als de schoolkindjes haar Hello zeggen. De volwassenen geven je met een glimlach alle ruimte. Voor de rest probeer ik het in foto’s.
Wat je niet ziet zijn de (Chinese) politiepostekes op een aantal straathoeken bemand met Chinese pubersoldaten in permanente oproerkledij en een cynische oudere officier. Ik zal en moet er een foto van maken zonder de kamikaze te spelen.
Maria had al de restticketten in haar pas bewaard en dat heeft onderweg op het vliegveld een controlefreak er uit gehaald.Ze is is woest.
Slaapwel, mijn oren suizen van de absolute stilte. Een groet aan Nino en van ons en zeg hem dat als hij nog koppig is we hem een dagje laten optrekken met zijn soortgenoten hier die op straat moeten leven. Wel grappig: Ninoverbasteringen als straathond.
De vijfde
Zoals steeds is het moeilijk te kiezen wat eerst: laat onze deze keer eens beginnen met de opera van Tibet. Die blijkt te bestaan en te duur voor de Tibetanen. Wij mochten kaartjes kopen van onze gids. Versta hij deed het liever niet want gerund door (2000) Chinezen. Uit Faust kwam Dawa dus niet maar wel uit een klooster. Een uitgetreden monnik dus.
En dat gingen we geweten hebben bij ons bezoek aan het Potala. Van ieder beeld wist hij precies de context wegens jaren erop gestudeerd.
Maar eerst naar vanmorgen. Ooit geweten dat je bij een museum drie paspoortcontroles en twee bagagecontroles kreeg plus twee kaartjes: eentje voor de replica, hebben we niet gedaan, en daarna een duurder voor de echte beelden? Yep.
Nadien echt de moeite, stralend weer, mooi gebouw, duizelig na drie trappen, mottig na tien, vrome (en daar kennen ze wat van) Tibetanen. De ingang voor toeristen was afgesloten wegens een tekort ervan en wij mee tussen biddende murmelende Tibetanen, fotograferende Japanners en eigenwijze duwende kakelChinezen.
De binnenkant mocht niet gefilmd worden en de oplossing daarvan zal je na 27 juni zien op de fotoreeks.
Na een licht middagmaal met .. yak en patatten (licht warm, zuur en mooi pikant) (Trouwens in omgekeerde volgorde gegeten zodat het voor mijn part Yakgal geweest mocht zijn, ik zou het niet meer geproefd hebben) op naar een wandeling in de binnenstad en een beroemde tempel. Eigenlijk was dat de verassing van de dag want we varen onvoorbereid op deze schoonheid gecombineerd met een actieve groep Tibetanen en een totale afwezigheid van rechtogen. Zie foto’s verder.
Ik ga nu een poging doen om het boeddhisme in Tibet samen te vatten voor dummies. Bonte verzameling van beelden en invloeden van buitenaf tot de vijfde Dalai Lama. Daarvoor werden strekkingen andere dan die van de heersende Dalai Lama onderdrukt maar die vijfde pakte het anders aan. Hij werd koning in bijberoep, verbood alle strekkingen behalve de zijne en zorgde ervoor dat het zo bleef. Als dank ligt hij nu helemaal bovenaan de Potala in een gouden kist van rond de 900 kg.
Ik heb nergens het vrolijke dikbuikje gezien dat zwevers die op zoek zijn in stofzoeken doet vervallen. Maar simpel ongekunstelde levenswijsheid? Vergeet het.
Maar schoon jong.
Het is hier heet, droog, hoog maar zalig mooi en authentiek. Ik wil geen Tibetaan zijn maar het is schitterend om in het oude Lhasa rond te wandelen en je valt er op als een rode pinguin met pluimen in zijn poep.
Morgen een vijfduizender en 10 uur rijden voor 265 km op non-chinese wegen. Overmorgen terug en vrijdag de trein om 13h10. Het lekker ouderwetse treinkaartje is al in ons bezit. Wagon 5 plaats 19 onderaan en 20 bovenaan. Bloggen wordt nu effe moeilijk.
Oeps het ontbijt nog vergeten. Hilarisch lachen met de fritten voor de toeristen. Blijkt achteraf gewoon een Tibetaans gerecht te zijn. En op vraag van An een piepklein stukje Yakboter, een theelepeltje Yakyoghourt en een vierkante centimeter Yakkaas op mijn bord gelegd.
De boter smaakt als sterke boter en de Yoghourt was zo’n klein wit flesje Inza dat ik in mijn jeugd haatte. De kaas is mee afgeruimd.
Nog iets: Maria heeft haar verloren gewaande gebruikte ticketten teruggevonden. De VisumVoodoo kan de vuilbak in.
De zesde
Beginnen met het begin want dat ging probleemloos: valiezen in ons hotel achtergelaten en met de trolly in de immer stipte auto. Eerst door de files van Lhasa, want die bestaan, via het treinstation van Lhasa (waar is dat alleenstaande gebouw op de foto’s gebleven?) via de kazernes van de Chinese militairen: groots - proper - vol rode sterren en gewapende wachten.
Als ik mijn fototoestel nog maar bekeek kreek ik al een ongeruste blik van Dawa.
Dan de (enige) autosnelweg naar de luchthaven en vlak voor de tunnel rechtsaf. BOENK.
We zijn dus nu op Tibetaanse wegen. Als ik vandaag ooit nog de moed heb om zesbis te schrijven zal het daarover gaan.
De tocht dus, 375-65 (al gehad) kilometer aan een gemiddelde van 35 per uur door het mooiste landschap dat wij al ooit gezien hadden. Ongerept, mooi weer, heerlijk volk, goede chauffeur (niet onbelangrijk hier). Die 35/uur is trouwens te danken aan traffic control, zie 6 bis.
Een groot schrijver ben ik niet dus het landschappelijk aspect laat ik aan de foto’s over. Na ongeveer 80% van de weg nog een klooster bezocht (dat toeristen niet vinden) en foto’s mogen trekken op voorwaarde van geen flash te gebruiken en 20 yuan te betalen. Zo gezegd zo gedaan. De monniken bleken mannequin trekjes te bezitten en onze gids vond dat hij voor dat geld ook op de foto mocht met een paar favoriete Boeddhas’s. Bijna allemaal dus.
Quisvraag: hoeveel Boeddha’s zijn er?
Antwoord: 1000 die allemaal 5000 jaar regeren en we zijn aan de vierde (juist halverwege) . Er is dus nog toekomst voor het Boeddhisme.
Vlak voor Shigaze even bij de schoonzus van onze chauffeur die een boerderij had (de schoonzus) gestopt om binnen te zien. Dat beschrijven zou ons naar 6 ter leiden.
Bij mijn voorzichtige vraag hoeveel mannen zij had kreeg ik geen antwoord maar op het platteland blijkt dat tot 3-4 te kunnen gaan.
De zesde(bis)
De Tibetaanse wegen dus. In de grond, uiteraard, is er niks mis mee want ze zijn gebouwd voor de winter. Maar dan kan je niks herstellen. In de zomer dus maar, maar met al die werfjes zijn er niet genoeg machines. Met Tibetanen dus maar, maar die krijgen dat rotsblok met zijn allen ook niet altijd op tijd waar het moet zijn.
Traffic control. Volgens Dawa was tot een jaar of drie geleden het aantal verkeersdoden schrikwekkend. De Chinezen hebben dat aangepakt en nu zijn er op de platte stukken de traffic control poorten die uiteraard werken (geen ijking of vergunningen dat is voor watjes).
Maar op de passen is het systeem nog in aanbouw en hebben we de manuele traffic control. Dat werkt zo: je start in post A. Iedereen moet een papiertje plus stempel hebben. In post A is de snelheid dus al aangepast. Bovenop of op het einde van de pas, kan ook en zijn, neem je post B waar je de bestuurders kan uitkafferen dat ze te snel of te traag gereden hebben (beide lijken mij ook mogelijk). Een leuke bijhobby is pascontrole en nog zowat van alles.
Hebben we 8 keer meegemaakt vandaar die 30 per uur. Een maal wou de dienstdoende cop niet geloven dat wij geen vermomde Tibetanen waren wat ik hem in het plat Antwerps heb uitgelegd. De verbouwereerde jongen salueerde zowaar.
De zesde(ter)
Dit wordt doorgeklopt op vrijdagmorgen. We zijn op de terugweg van Shigaze naar Lhasa langs de minder scenische noordelijke route, vandaar.
Die noordelijke route loopt langs een vreselijk brede rivier en dito versmallende vallei. Links en rechts beginnen de bergen te verwoestijnen. Scary.
Niet te veel thee gedronken vanmorgen want er zijn wel pitstops voorzien maar hoe de pit er zal uitzien is nog maar de vraag. Hier is de snelheid zo’n 50 per uur en de afstand wat korter maar we zullen toch 6 uur onderweg zijn.
In Shigaze eerst een ATM gaan zoeken (werkt perfect) en een nieuw USB kabeltje. We moesten nog een uitreisvisumstempeltje hebben maar dat is overgeslagen omdat de weg naar het politiestation open lag. Curieus wat er gaat gebeuren bij de eerste controle.
(toegevoegd - opgelost door 3 minuten te rap te rijden, konden ze daar over zeveren en was niet te erg - ontbrekende stempel over het hoofd gezien - plan B was te zeggen dat we nooit in Shigaze waren geweest en enkel een serieus toureke vanuit Lhasa deden).
Als entertainement getrakteert op de begrafenis rituelen. Voor de Dalaii simpel: men neme een gouden kist en plof en hop in het Potala. De Lama’s worden gecremeerd en in een potteke gestoken (goud zilver koper naargelang) en dienen dan als verzamelpunt.
De gewone Tibetaan dan. Begraven? Vervuilt de kostbare grond. Cremeren? Kostbare brandstof verkwisten zijdegijzot? Dus na de dood eerst drie dagen in huis plus feestje en dan overgedragen (te voet) aan de monniken. Die kappen het lijk in stukken en vermorzelen de stukken met hamers. Dicht bij een rivier? Joep er in. Een heuveltje in de buurt? Klooster erop en joep voor de gieren.
Ecologisch. Vis eten ze niet, alleen de chinezen.
Zojuist Pitstop van 7 minuten gehad vermits te rap. Nadien controle maar geen politieverhaal.
Eindstand Stops: 7 Pascontrole: 2
Wij gaan nu fourageren voor de trein want de verhalen over de restauratie lopen nogal alle kanten uit.
Next stop: Xian
De achtste
Weet iemand een nieuw setje superlatieven liggen? Ik ga die later in dit verslag nog nodig hebben en dan kan ik ze al leren gebruiken.
Het vertrek dus. Onze trein was theoretisch om 10h50 en op het treinticket staat toch wel 13h10 zeker. Ongeruste mail naar het reisbureau want dat betekende pas rond middernacht de dag nadien in Xian aankomen. Direct mail terug dat het allemaal in orde kwam. Juist zou blijken maar hoe.
Enfin, alles goed afgesproken en op tijd afgehaald met al onze rommel. In de auto traktaat over de veiligheidsmaatregelen aan het station (begon op een dagelijkse briefing te lijken). In volgorde:
- Paspoort (visum niet: weg is weg)
- Bagagescan met als aandachtspunt van de dag: messen
- Mensenscan
- Je gelooft het nooit: controle treinticket
2 was het probleem want het ging over alle messen o.a. ook onze kampeersetjes die we al 30 jaar meesleuren. Verder een pennenmes uit den bak van den Brico. Onze gids verzekerde dat ze dat allemaal zouden vinden en afpakken. Vond Maria niet leuk.
Strategie: pennenmes in valies A als lokaas en kampeersetjes in valies B. Werkte perfect, valies A met veel show drie keer door de scanner want wij wisten van niks en ondertussen stond valies B al proper na de scanner te wachten. Onze gids heeft nu een stukje Brico. Maar wat er in die bak lag was toch materiaal voor een kleine staatgreep.
Nadien hypermodern station, wachtzaal en procedure. Een beetje zoals de Thalys maar wat militaristischer.
Ons coupé was krak zoals de internetbeeldjes. Probleem: valiezen passen niet onder maar wel boven, rap sleuren en vlot op de bovenste couchette klimmen zoals vroeger. Probleem 40 jaar lenigheid verloren, viel effe tegen. En nu maar wachten op onze reisgenoten, en wachten, en… niemand. De hoop steeg, we hebben het boeltje voor ons alleen. JAAA.
En dan de superlatieven, niemand? Ik ga het kort houden. De mooist treinrit ter wereld en het prachtigste land ter wereld. Zie foto’s uit een rijdende trein door een bevuilde ruit. 21 uur lang. 21? 36 zeker. Neen 21.
Ons wagongezelschap bleek uit rondreizende amerikaanse moederland bezoekende chinezen te bestaan die de nieuwe kolonie eens kwamen goedkeuren. Heu, mijn woorden. Grappige mengeling van Amerikaanse openheid en Chinese cultuur.
Wij werden direct verpamperd en van goede raad voorzien wat mijn trots niet nodig had maar ze bleken verschrikkelijk nuttige vertaalmachines toen de conductrice ons stotterend vriendelijk engelsonkundig probeerde aan te brengen dat we binnen twee haltes moesten overstappen. Paniek.
Na vertaling: 2 haltes = 21 uur
Overstappen= andere kant perron zelfde reservering (jawel). Rust terug.
Amerikaanse toeristen zijn verschrikkelijke snoepers wat mij noopt tot een paranthèse.
Als je je als antwerpse toerist ver weg waagt en men vraagt je waar je je vandaan komt, wat het ons omringend gezelschap vanaf zin 3 deed, en je zegt fier dat je uit de stad van BDW komt en de ijzertoren op slechts 114 km ligt dan stijgen de vragende blikken langs alle kanten op.
Tip 1: gebruikt al de clichés die je kan verzinnen: Brussel - Belgische Chocolade - Fritten - Europa - Belgische Chocolade - Brugge - Belgische Chocolade - Antwerpse HAVEN (oef) - Belgische Chocolade - …
Tip 2: neem 10 kg Côte D'or chocolade toffees mee (zie 1). Succes en je krijgt het hondervoudige terug aan snoep - tips - snoep - vertaling - snoep - goede raad - … - snoep
Vergeet het landschap niet. ADEMBENEMEND. De Alpen mogen naar vierde provinciale. We installeren ons om te gaan slapen na haltestation 1 op 4700+ meter.
Toktok, de conductrice om te zeggen dat we onze gereserveerde ligplaatsen moesten gebruiken om te gaan liggen want dat de kans bestond dat er mensen kwamen bijslapen. De kans was klein maar toch.
Ze kwamen
De negende
Om drie uur ‘s nachts werd het tweede station aangedaan (de eerste stop op 4800 maakte ons nog ademlozer) en was het ineens volle bak in het coupé. Brave jongens, die we verder niet veel te vertellen hadden, want om tien uur moesten wij verkassen. Onze amerikaanse vriend vertelde dat de andere trein aan de overkant van het perron op ons zou staan wachten en dat zij verder naar Peking reisden. Een hele trein voor ons, een hele eer.
De waarheid was dat om halftien iedereen klaar stond wegens eruit moeten en overstappen op ofwel onze couchettentrein of ‘the bullet’ (later meer over dit type). Alles klopte perfect, onze wagon stond klaar, we hadden weer het kot voor ons alleen maar … het leek en rook allemaal wat volkser.
Wat het ook was, de gang naast de slaapplaatsen leek wel een doorgangsmarkt. Fruit, boeken, annonces voor vegetarisch eten, softdrinks, de service van de restauratiewagen, nepladers voor nepiphones, zowaar de treinconductrice, heelder families, politie, onbestemde uniformen, leesdezezinopnieuw….. en opnieuw.
Wij waren mooi in ons kot en de deur ging dicht. Spijtig genoeg stopten we opnieuw na twee uur en werd de trein getransformeerd tot sardinedoos. Weerom geen kwaad woord over onze nieuwe compagnons: een vriendelijke oude vrijster van 29 (eigen woorden) die ook in Xian zou uitstappen en een al even vriendelijk magere boerenjongen van 18 die hogelijk verbouwereerd was met rechtogen in 1 coupé te zitten en verder zou reizen aan zijn mondvoorraad te zien. Hij sprak geen woord engels (zelfs niet yes en no) maar had wel een kleine supermarkt aan eten bij dat hij ons met de regelmaat van een klok presenteerde. Ik zag alleen maar schreeuwlelijke verpakking maar wat erin zat was onbestemd. Wat niet onbestemd was waren de kleine gepekelde visjes die onze oude vrijster aan Maria presenteerde die beleefdheidshalve niet weigerde met als gevolg dat onze bagage nu duidelijk herkenbaar ook uit een sardinedoos komt.
Alhoewel de trein verder reed dan Xian bleek er wel wat volk uit de trein te moeten 11 uur later, maar we werden vriendelijk begeleid door onze cabinegenote en twee mensen die ook mee in de vorige trein zaten.
Toe we uitgestapt waren was het duidelijk: alle chinezen hadden afgesproken op 21:07 uur op 19/6/2015 in het station van Xian. Gelukkig waren er in dit station bordjes met in het engels ‘Exit’ en ‘Welcome in Xian (handig). Aan de uitgang ontbrak wel het enige bordje dat ons interesseerde en waarop normaal, zoals anders, ‘René Eugène Henri Gustin-Tote’ gebeiteld was (let op de woorden). De andere Chinezen waren nog wel present.
Ons omdraaiend bleek de pijl Exit ineens terug naar binnen te wijzen (oei) en waren onze compagnons weg (oeioei). Bleek dat er ergens in de massa een bordje gerepereerd was. Onze voltallige ploeg daarnaartoe dus die in koor vroegen of de bordjesconsessiehouder voor Maria kwam wat de man heftig ontkende.
Ineens was ik alleen in Xian, de chinezen even terzijde gelaten.
Later bleek Maria de missing link te hebben gespeeld en zag ik met blijdschap mijn vrienden van 1 dag terug plus een vriendelijke jongen met het goede bordje waarop het woord ‘Maria’ niet misstaan zou hebben.
De man bleek een kernbom en wij bleken in de eerste avond van een soort zomernieuwjaar terecht te zijn gekomen dat de Chinezen familiaal vierden en waar ze drie dagen voor nodig hadden.
Het liefst in Xian.
De tiende (en een stukje negen)
Onze gids: even langs de massa naar het internationale loket de bullettraintckets ophalen dan de auto opzoeken snel een uitleg over de muur van Xian en de autogordel aan en dan langs de achterpoort het hotel binnen want via de voorpoort zou wegens het festival een uur langer duren inchecken in het hotel en de WIficode doorgeven en de instructies voor morgenvroeg en de instructies voor overmorgen en ho ja de kamerwaarborg en effe mee naar buiten om een microcursus oriëntatie in Xian uit te leggen en tevens dat Xian een kleien stad was met maar zes miljoen inwoners met veel studenten en terug naar binnen om een breakfastpakket voor day 2 te vragen en zeggen hoe content hij was om ons folks te zien en dat hij zijn job zo graag deed en dat wij nu beter water zouden gaan kopen buiten en het hotel en dat we moesten gaan slapen maar dat we toch het water en een paraplu moesten meenemen en dat we morgen naar the factory en the big terracottashow in Xian gingen zien en dat we nu de lift moesten nemen die naast het ontbijtrestaurant en slaapwel en tot morgenvroeg met dezelfde chauffeur en dat wij zulke lieve folks waren en dat hij Belgen easy folks vond en veel te kort in Xian waren en dat morgen zeker twintgdfuizend mensen naar de beelden kwamen zien en dat we moesten oppassen voor souvenierwinkels en dat hij wel wist welke de goeie was en by folks.
We zijn 40 minuten later en de deur valt dicht. Stilte. 20000? The Factory?
Is simpelweg de souvenirwinkel van de staat waar ze wel de beeldjes nog met de hand en met hetzelfde procede maken.
Nadien het echte spul, de moeite en zie foto’s, en terug naar de stad om te wandelen.
De Chinezen waren er ook. Ze moesten allemaal een spies.
Morgen een uur rijden naar the bullet new station folks, Belgici is a great country folks.
Great choclat folks.
Yeah.
Vanmorgen wist onze kernbomgids, tijdens de rit naar het bulletstation, ons te vertellen dat koning Philip in Beijing was. Ik kon mij niet houden en antwoordde dat nu alle belangrijke belgen in china waren. Een ongelovig “really” was het antwoord. Zou hij het een klein beetje geloofd hebben?
Het treinstation was, we geraken er aan gewend, groots: iets van een 32 bullet (hst) sporen. Wij waren ruim op tijd om het voorkruipen van chinezen te observeren. Meestal kalende 40ers met bijhorende vervettende kwettermatronne. Zouden het partijbonsjes zijn? 30 minuten later ging de poort open en ja hoor, naast mij stond ineens een groep van 4 die straal de wachtrij van 80 meter achter ons negeerden. Weet je wat je perfect met 2 grote valiezen kan doen? Het gevolg was een opgeluchte wachtrij die ons alle ruimte gaf en een matronne die de lucht rond mij trachtte te vergiftigen.
De trein bleek ongeveer een slanke dubbele thalys met dat verschil dat hier zonder overdrijven 32 instapmeisjes, 32 kuismeisjes, 16 bedienmeisjes, 8 politieagenten en zowaar een treinbestuurder of twee instapten.
Landschap was westers zonder weilanden. Redelijk eentonig en broeierig bewolkt. Geen foto’s. Eenmaal in Beijing moesten we zeker de onderste uitgang nemen en niet de bovenste had onze gids verteld. En er zou enkel een chauffeur zijn om ons af te halen (morgen en overmorgen met het plebs in de autocar), en die zijn nog nooit de engelse taal, al was het maar in assimil versie, machtig geweest.
Uitgestapt. Exit north. Exit south. Krabkrab.
Met de mensenmassa mee dan maar en aan de uitgang stond (OEF) een Rene E H bordje met achtervasthoudende dame. Bleek de vriendin van de chauffeur te zijn die heel slim had voorzien dat we gegarandeerd de verkeerde uitgang zouden nemen wat we dan ook prompt gedaan hadden. Ik lach de rest van de week geen enkele chinees meer uit. De dame was dus geen gids. In Peking was het begeleiden wat geautomatiseerd in de vorm van een brief in lobby die ons vertelde om om 7h40 klaar te staan en een telefoon in de kamer die ons vroeg om om 08h00 klaar te staan. We hebben al voor hetere vuren gestaan.
Plezant hotel met piccolo’s, 8 diensters, deels uit 1918 (het gebouw). In onze kamer verwachtte ik elk ogenblik Poirot tegen te komen. Morgen weten we of de muur langer dan 1 meter is en zijn de chinezen terug aan het werk.
De elfde
Vanmorgen wist onze kernbomgids, tijdens de rit naar het bulletstation, ons te vertellen dat koning Philip in Beijing was. Ik kon mij niet houden en antwoordde dat nu alle belangrijke belgen in china waren. Een ongelovig “really” was het antwoord. Zou hij het een klein beetje geloofd hebben?
Het treinstation was, we geraken er aan gewend, groots: iets van een 32 bullet (hst) sporen. Wij waren ruim op tijd om het voorkruipen van chinezen te observeren. Meestal kalende 40ers met bijhorende vervettende kwettermatronne. Zouden het partijbonsjes zijn? 30 minuten later ging de poort open en ja hoor, naast mij stond ineens een groep van 4 die straal de wachtrij van 80 meter achter ons negeerden. Weet je wat je perfect met 2 grote valiezen kan doen? Het gevolg was een opgeluchte wachtrij die ons alle ruimte gaf en een matronne die de lucht rond mij trachtte te vergiftigen.
De trein bleek ongeveer een slanke dubbele thalys met dat verschil dat hier zonder overdrijven 32 instapmeisjes, 32 kuismeisjes, 16 bedienmeisjes, 8 politieagenten en zowaar een treinbestuurder of twee instapten.
Landschap was westers zonder weilanden. Redelijk eentonig en broeierig bewolkt. Geen foto’s. Eenmaal in Beijing moesten we zeker de onderste uitgang nemen en niet de bovenste had onze gids verteld. En er zou enkel een chauffeur zijn om ons af te halen (morgen en overmorgen met het plebs
De dertiende
Weerom een kort verslag. Peking is een typische hoofdstad. Niet simpel maar boeiend. We hebben deel 2 van onze Beijing for dummies gedaan. De Ming tombe(n) (stukje), jadepresentatie, De muur (stukje gerestaureerd) wel steil maar miezerig weer. De muur is dus wel langer dan 1 meter, nl. 100 meter wat zo ongeveer ons zicht was. Maar we hebben er een foto van en het viel nog redelijk mee, nadien theeproeverij en, verbazing, mogelijkheid tot kopen.
We waren uitgecheckt dus douchen zat er niet meer in, effe wachten op de chauffeur naar Peking-Zuid die telefonisch aangekondigd om 20h ging komen maar in praktijk al een pak vroeger voorreed. Geen erg, we hebben onze trein gevonden.
Verhaaltje van de dag. Zeggen dat de chinezen hun pollutie (inderdaad erg in Peking en Chendu) niet aanpakken is zever. 99,9% van alle brommers zijn elektrisch: 7 uur laden, 45 km autonomie, 150$. Sommige straten zijn alleen toegankelijk voor elektrische en hybride wagens.
Hoe geraak je aan een nummerplaat in Peking? Je haalt je rijbewijs, krijgt een licensienummer en elke pare maand worden daaruit aan aantal nummerplaten in een loterijvorm getrokken. Onze gidse van vandaag wacht al 3,5 jaar op een gelukkig lot.
Al die chinese gidsen hebben trouwens aan amerikaanse nickname: Amy, Alice, Daniel en James waren van de partij. Allen Dawa bleef zichzelf.
Morgen Shangai en direct een toureke. Nachtje slapen en het vliegtuig naar huis voor een frisse jetlag.
De veertiende (Shangai)
Om van het politieke streven in China op de hoogte te zijn moet je deze reis niet doen. Het woord communisme is niet 1 keer gevallen. Mao krijgt zo’n beetje de afstandelijke verering van Napoleon in Frankrijk en de partij heet overal ‘the governement’. Ze doen schijnbaar niet flauw over de culturele revolutie, en wat die heeft kapotgemaakt. Tien-amen wordt doodgezwegen. Tibet stevig onder de duim gehouden.
Als ze nu langzaam evolueren naar een democratie zijn ze binnen tien jaar een grootmacht waartegen de US+Rusland gewoon gaan verbleken. Indien niet trouwens ook.
Dit is een niet te stoppen economische pletwals.
Gelukkig zien ze Europa als de rustige neven, klein maar harmless en toch met een klein beetje savoir-vivre.
Terug naar de reis. Nighttrain to Shangai was gewoon plezant. Trein zoals beschreven en een rustig slaapje in een kalme dedongdedong omgeving. Als reisgenoten een vriendelijke chinees die zich volledig als achtergrond vermomde en een Nepalees op zakenreis. Vertelde kalm dat hij in Kualalumpur woonde. Dat zijn historisch huis in twee was gebarsten maar vrouw en dochtertje waren ok en ze woonden nu voorlopig ergens anders. Ze gingen het (ouderlijk?) huis steviger herbouwen want klei is toch geen ideaal bouwmateriaal. Ik kon de vriendelijke, rustige, goedgeklede dertiger met als enig reismateriaal een rugzak en een goede smartphone gewoon niet inschatten maar hij stond niet onderaan de sociale ladder. Het is wel goed voor onze relativeringscursus.
En nu Shangai. Als Beijing Washington is (nooit geweest trouwens) is Shangai New York, maar dan in een moderne versie. Jongens!: zie foto’s.
Het is hier 36° en vochtig. Onze gids is een jongen, juist de puberteit ontgroeid en gezellig spontaan. Hij moet de trukken van de foor nog wat leren maar was, hoe we er zijn opgekomen weet ik niet meer, ferm onder de indruk van het feit dat ik al veertig jaar met computers speelde.
Mijn ego omhoog natuurlijk.
Vond 10 uur morgenvroeg vroeg genoeg om af te spreken (wij ook) en was niet te beroerd om ons, buiten programma, naar een knap en gratis museum te begeleiden. Mooi.
Was echter buiten zijn bazin gerekend want toen we terug in het hotel kwamen kwam er een telefoon (hoe die ons juist weten te vinden is altijd een raadsel, ik heb al telefoon op de kamer, in de lobby en op de tourbus gehad) met dat de gids ons vergeten had te zeggen dat we deze namiddag een uitstap naar het waterdorp hadden (tiens was toch morgen) en dat we door toedoen van de gids dat gemist hadden maar dat ze dat morgen mee in het programma zouden opnemen maar dan in prive versie. Gelieve om 8 uur uitgecheckt te zijn.
Lap, dada uitslapen. En dada commerciele presentatie (woeha).
De vijftiende (Brussel + onweer)
Tot stand gekomen met actieve medewerking van de voltallige belgische regering en bijhuizen.
Eerst en vooral Shangai. Ziet er anders dan de rest van China. Je voelt duidelijk dat deze stad meer aan de rest van de wereld hangt. De taxi’s volgen maar misschien daarover later meer.
Normaal hadden we nu in een motel in Shangai gezeten met dank aan het opkomende regenseizoen.
Maar laat ons beginnen bij het begin: onze vorige gids is nu voer voor loempia’s (de maat van Pol’s loempia’s bij de chinees dat zijn de enige die je in China ziet). Vanmorgen kwam er een andere jongen vertellen dat onze vorige gids dringende familiale problemen moest oplossen en hij verving. Jawel.
Het was vrij normaal aan het regenen dus paraplu’s aan de rugzak en valiezen in de Van. Op naar Shangai (zie foto’s en da’s de laatste keer).
Onderweg begon het 'regenseizoenregenvandefilms' te worden. Gelukkig ging die bui over en konden we 'the water village' bereiken. Mooi supertoeristische stadje met nepsampans. Het water kwam van onder en boven, gewoon door de paraplu. In de verte donderde het (zie later).
Ik wou op tijd op de luchthaven zijn om rustig, zeeer rustig, in te checken. Dus wij daar om vier uur naar toe (acht uur vertrek). Terloopse blik op het vertrekbord. Het regende daar ook: DELAYED’s.
Met een paar (een paar maar) CANCELLED. Tiens, eens zien: PRIJS, onze vlaag was koudweg afgeschaft. Door het onweer was de luchthaven zwaar ontregeld. Paniek.
En nu? Gids zenuwachtig telefoneren naar het plaatselijk bureau. Die gingen het oplossen, No Worry. Ze zijn nu u dit leest nog bezig.
De luchthaven lag dus stil door die donderdagslagen in de verte die hier helemaal de verte niet waren maar boven de vliegtuigen. De rest van het verhaal voorlopig in telegramstijl wegens te moe.
Naar Bureau Hainan - Terugbetaling mogelijk - Overboeking naar vliegtuig dat 6 uur delayed was maar ging komen - ingecheckt - geen vliegtuig - naar motel zonder bagage - eten slecht - oogje toe - na twee uur telefoon oog wagenwijd open - bus naar luchthaven - terug erin - wachten bij andere gate - nog maar 1 uur voor overstap - 2 uur wachten in vliegtuig - om 02 uur Peking - wat nu -7 man met bordjes transfer naar HU 491 Brussels - follow me naar bagage die al op de band draait en alleen die - follow me naar Terminal 2 - follow me naar port diplomatic corps - check in in 2 minuts - follow me naar customs - go trough - follow me naar uitreisvisum - zoef - follow me naar security - security slecht gezind en dus beetje pesten - Maria woest - follow me naar plane - zure wachtenden die al twee uur op ons wachtten - in bus - in plane - welcome on board - please listen to the instructions.
Er zaten nog wat restanten van de Belgische delegatie in onze groep en de volgende twee vliegtuigen waren ook volgeboekt volgens de tamtam.
Oogje toe - terug open vliegtuig - eten - oogjes toe.
