Dag 1: feestelijke heropening
Er zijn zo van die dagen dat alles verkeerd gaat. Vertrekdagen hebben daar een handje van weg.Deze niet dus: een ware antipool 😎
Alles zat snor: gezelschap - de zon - gezelschap - het eten - het gezelschap - de bomma - het gezelschap - nino in feesttenu - en ik zou bijna nog het gezelschap vergeten.
Gestopt in Monthermé wegens gekend + Carrefour met diesel + niet te lang rijden.
Heb ik ooit gezegd hoe mooi de Maasvallei in Frankrijk is?
Te zien aan wat hier rond ons staat moet ik het in Holland uitgeroepen hebben.
De camperplaats, die het eigenlijke doel was, was even vol als tijdens het hoogseizoen dus terug naar de camping van de laatste keer. Nog 1 week open.
Ook die was niet bepaald leeg. Hopelijk gaan die volgende maand allemaal in schorsing.
Morgen iets meer daarover als we Orléans voorbij geraken.
Dag 2: camping de la chaumerette
Om even op gisteren terug te komen. In Nl moet je geen wegenbelasting betalen als je de camper op stal zet. Het gevolg is dat er heel der topics volgeluld worden hoe je dat moet doen wanneer je het ken doen en hoe je het ken omzeilen. Van de verzekering ben ik niet zeker, daar zijn ze wat discreter over.
Mooie dag, lang gereden vanwege weinig vrachtwagens. Tot 28° buiten.
Op bovenstaande communal, tussen Orleans en Limoges zijn we alleen.
Iets anders: antwoord op de vraag: hoe switcht men zo snel tussen thuis en elders?
Door twee aparte ecosystemen te creëren. Dat gaat van een broodmes over batterijen tot ondergoed. Het streefdoel is zonder bagage over te stappen. Een assymptotisch doel natuurlijk maar we zitten toch al op 80%.
Merelbeke Oostende Merelbeke dus. Al vrees ik dat deze laatste opmerking al te cryptisch wordt.
De oplossing vind je in het compendium 😈
Dag 3: rotweermarathon
Eigenlijk was het goed weer. Frankrijk door in twee dagen is een limietgeval.
Maria haar valling zet serieus door en het onweer is solidair overgegaan naar een kralenreeks buien.
Nino is superbraaf: zo'n slaapkuur op beestjes is heerlijk.
Eenmaal in Lescun: honderden schapen. Tientallen koeien met bel. Paarden die alle tijd hebben en waakhonden die content zijn met iets anders dan die verdomde schapen.
Niet te verwarren trouwens met de schaapsherdershonden. Echte.
Linkervoorpoot: 10 schapen op pad houden, rechtervoorpoot: 15 links dirigeren. Achterpoten om de achterblijvers aan te porren en ogen die de schaapsvoorvrouwen de juiste weg wijzen. Bezien Nino als een stadsschaap.
Dit intikken geeft een hels lawaai want het enige. De madam die de refuge openhoudt (want dat is het in essentie hier) is naar haar dorp. Morgenvroeg brengt ze vers brood en croissants mee terug.
De (zij) valleiweg stopt hier en de bergen achter ons dalen af naar Spanje.
We zijn alleen. Gescheiden van de rest van de wereld door 20 haarspeldbochten.
Dag 4: uitzieken
Er zijn zo van die dingen die je enkel meeneemt omdat het een goede reiziger beaamt.
De huisapotheek is er zo één van. Flammazine, ok met al die gasvuurtjes. Iets voor Nino zijn ingewanden, ok met al zijn gesnuffel.
Maar de rest?
Hebben we de 2 laatste dagen nodig gehad. Maria heeft al twee weken een achterliggende valling. Die is zondag als een sluimerende vulkaan plots uitgebroken.
Gisteren klein crisisberaad: bijten we door naar Lescun en hebben we alles bij? Jawel, keelpastilles, hoestpastilles, gorgelmiddel (kamilosan), dafalgan (koorts), dampmiddel.
Alles bij, niets verlopen en alles moeten gebruiken.
Maar, het ecosysteemprincipe heeft gewerkt en de middeltjes ook.
Ik vermoed dat het zonnetje hier ook medeplichtig aan was.
Maria is er weer door. Proest nog wat maar wandelde al mee. Nino content.
Nog een dag bekomen en we dalen af naar Spanje.
Dag 5: koeienbellenwekker
Niets aan toe te voegen.
Maria vervoegt stilaan het leven.
Morgen Sanguësa. Kleine camping en dito dorp voor 1 of 2 dagen. Daarna een snelle doorsteek over Madrid (overkapping uittesten 🤤) naar Extremadura.
De foto van dag 2: je ziet nonkel Julien en tante Anna. Merkwaardige mengeling van dorpsleventje en vrije denkers. Nonkel was treinmachinist en heeft heel zijn leven het traject Merelbeke Oostende gedaan (eerst stoom nadien ellentriek). Twee werelden die hij perfect wist te verzoenen. Geen kinderen en nogal vroeg Weduwenaar. Heeft nadien met verve de rol van suikernonkel op zich genomen waarvan wij een graantje hebben meegepikt.
Vertelde ooit dat hij altijd naar M wou als hij in O was en omgekeerd.
Probeer ik nu na te doen maar dan met heel het alfabet.
Oh ja nonkel was de enige van die kant die onze pa kon pruimen. Vandaar deze foto.
Dag 6: Zwitserse croissants
Ik vrees dat de Zwitsers me 10 jaar lang liggen hebben gehad.
Waarom? Omdat ik tot verleden week dacht dat echte croissants aan de hoeken wat omgebogen zijn en dat rechte croissants een Franse folie waren.
Tot de bakker in het vorig dorp me vertelde dat rechte croissants met boter zijn en omgebogen met margarine wat bucht was die hij niet maakte.
Wettelijk geregeld trouwens.
10 jaar Zwitserse bucht gegeten in de veronderstelling dat het de ware waren.
Sanguësa ligt in Spanje. Maar op 4 km van de stad krijg je een binnenrijvlaanderen gevoel.
Een groot bord dat je vertelt dat je in het koninkrijk Navarro binnenrijdt (mag rijden).
En dan zie je enkel nog wegwijzers naar Sanguësa en Pamplona en nog wat van dat maar voor de rest is het risico groot dat je van de wereld valt.
Bij nazicht is het koninkrijk in de 16 de eeuw ingelijfd. Serieus geheugen hebben ze hier.
Tegenover het Baskisch is het Noors een volkomen heldere begrijpbare taal. Wat is me dat voor ratjetoe! Geen lijn in te trekken. Overigens lijkt het me in het dagdagelijkse leven absoluut niet van tel: enkel wat onderschriften om de Bourgeois van dienst te plezieren.
Morgen fourageren en wassen en de laatste snottebellen en overmorgen Toledo.
Dag 7: Fabiola
Daar gaat het niet over maar over de 'yAragon'.
Een vreselijk boeiende streek. Het begint als je in Oloron vertrekt. De Somfort en Saragosse wijzen je de weg door een zeer mooie groene Alpenachtige vallei. Gewoon weggetje en hier en daar een stalletje met kaas en andere lokale producten. Het enige wat wijst op een spanningsveld zijn de Spaanse camions, de vele verkeersborden om ze in te tomen en de protestschilderingen tegen de E7.
Aan de Somfort heb je nog wat douanes en police national en je duikt een 8 kilometer lange supermoderne tunnel in.
Je komt uit in Spanje. Een weg die met een vingerknip om te toveren is tot snelweg. Bergen die wegsmelten naar dikke heuvels. En direct Jaca. Een SPAANSE stad 😀. Inclusief de Camino naar Santiago. Die hebben we gevolgd naar Sanguësa. De A1507. Duidt het aantal putten per kilometer aan. 33km lang.
Hier klopt de woestijn aan. Kleine riviertjes in overmaatse stenen beddingen. Akkers die vechten tegen het zand. Dorpjes op kleine tafelbergen. Meren waar voor het grootste deel droge bossen in staan en Middeleeuwse ruïnes. Veel ruïnes. Weinig mensen en die zitten voor het grootste deel hun doel te vervullen op de Camino. De weinige horeca, in de ruïnes, leeft ervan.
Geen wonder dat Fabiola naar ons emigreerde.
En voor de Basken zullen ze wel stof zijn.
Boeiende streek maar niet om in te wandelen. Om door te rijden en terug. En volgend jaar opnieuw.
Dag 8: de herfst achtergelaten
Nooit beseft dat het Spaanse binnenland zo afwisselend eenzaam was. De weg naar Zaragossa is een langzame overgang naar zomer en woestheid. Na deze stad is het echt terug zomer en gaat de menselijke activiteit in low profile. De natuur ontplooit zich boomloos en kaal met veel erosie. De autosnelweg kan op de Sinksenfoor gaan staan.
Hoe dichter bij Madrid hoe platter en terug Westers bewerkt met industriegebieden e.d.m.
Alhoewel.
Stel je de Boomsesteenweg van Antwerpen tot Willebroek voor met alle gebouwen te koop of te huur, vervallen, helft afgebroken en ruiten ingegooid. dat kom je rond Madrid tegen tesamen met volledige wijken zonder bebouwing of met gedeeltelijke betonnen structuren.
Toledo is gelukkig een historische stad met een treffelijke stadscamping die gekoloniseerd werd door de brexitters en de babyboomhollanders. 1 Belg, raad eens wie 🕺
We komen er op terug tijdens de terugweg maar morgen de vlucht vooruit naar Portugal.
Dag 9: onder de olijfboom
Letterlijk. Foto volgt.
Mooie camping. In Badajoz de grens over en 8 km verder nen Hollander die een ecologische camping in Campo Major runt. Bevolkt door 70% landgenoten van hem die mij begroeten met bonjour. Ik groet dan altijd beleefd in het Frans terug. Heel plezant als Maria nadien Nino in het Nl roept.
Delta koffie is hier thuis.
Daarvoor: Extremedura is zoals Spanje in de films. Heel licht glooiend met oneindige olijfboomgaarden. Wat losse stieren, paarden en schaapskuddes.
Een oude bergketen als horizon.
Uiteindelijk slechts 20 km péage en 150 km secundaire weg gereden in Spanje
De rest gratis A- baan.
Dag 10: mini tornado bij 35°
Geen grap. We zitten in het warmste stukje Europa. Zelfs Sevilla is koeler.
Dus alles op minimum en wandeling stadsomwallingen afgelast. Nino is ons dankbaar.
Soms komt er een briesje opzetten. Een daarvan had ambities en ontwikkelde zich op 5 seconden op 10 meter van de camper tot een kleine tornado van 4 m hoog en 2m bovenaan.
Trok dwars over onze camper. Nikske schade maar alles vol stof/ zand.
2 uur kuisen bij 36°.
Wassen is wel plezant: handdoeken eraf. In't machien, een kleine drie kwartier aan de draad en terug in dienst.
Het is nu 18h30 (19h30 in België) bij een koele 29°.
Morgen de warmste dag van de week. Niet moven dus, overmorgen ineens naar Sintra en het centrum van Portugal misschien terug volgende week.
Normaal is het hier nu 24-25°.
Dag 11 - 12: dwars door Portugal
Over gisteren valt niet veel te vertellen. Fietstochtje door Campo Major. Mooi plaatselijk musuempje (1€ inkom als pensionado en dat voor beiden).
Mooie kerkjes, fort tegen de Spanjaarden.
Knekelkapel spijtig genoeg toe.
Na 12 uur de stoel in en er op letten van niet teveel te smelten bij 36° op 4 oktober. Nino laten plassen was een corvee. Ook voor hem. Hij ziet nu bijna eenvormig ros en zeer wollig van het driemaal daags douchen.
Dus vandaag naar Ericeira om Mafra en Sintra te gaan bezoeken.
Ericeira is een omhooggevallen vissersdorp dat nu een trendy surfplaats is voor trendy jongeren. Volgens mij kan je er surfplanken en dito pak huren om er mee op de promenade te lopen. Ik voelde mij hier heel erg 63,90.
Onderweg de eerste Portugese toolpoorten gepasseerd met ons nieuw kastje. In Frankrijk en Spanje werkte het feilloos. Hier 4 op 5.
Toolpoorten hebben hier geen barelen maar wel luide alarmen. Eenmaal gehoord en toch doorgereden. De andere keren groen licht. Maria was achter het stuur. Zag ook serieus rood. Geen politie achter ons maar effe heel braaf gereden.
Lissabon staat nu definitief op onze ToDo lijst.
Het is hier wel mist en 20°. Dat is koud 🤣. Karin lacht zich te pletter.
Morgen 25 en overmorgen 31. Hier gaan we weer.
Dag 13 - 14: bijna elektrisch gereden
Temperatuur tussen 20 & 28.
Gisteren naar Mafra. Complex van klooster, kathedraal & paleis. Senior inkomprijs 😁.
Voel me daar thuis. Misschien in een vorig leven een Mazarin geweest 🤔.
Nu Sintra. UNESCO werelderfgoed.
De moeite, veel Japanners en Koreanen, behalve onze Kim 😜.
Alles ligt er nogal uiteen en we stonden op het punt ne elektrische Renault te huren 50+10€ voor 3 uur.
Op het laatste moment mocht onze Nino er niet in omdat de lokale Politie voor de deur stond.
Afgeblazen wegens burenvete?
Dan maar in twee shiften het laagste paleis. Maria is binnen en ik zit dit met onze Nino in het plaatselijk park in te tikken.
Veel duiven. Tof.
Dag15: Terug in Portugal
Representatief voor Portugal kon je Ericeira niet noemen. Eerder een toevluchtsoord voor de rijkere lisabonees waar een vissersdorpje met camping ook nog toevallig in de weg lag.
Vissersdorpjes hebben in Portugal meestal geen haven: echte zeebonken roeien daar gewoon door de branding. Een kapel voor de overleden vissers is dan ook standaard.
Nu terug in een familiale camping waar het laatste seizoenweekend bezig is. De bar wordt afgebroken, het winkeltje is al half leeg maar de temperatuur stijgt nog. 32° op het strand.
De elektriciteit wordt er voor jou aangesloten door een elektriciteitsaansluiter. Die opent plechtig de kast die niet op slot was en steekt de stekker in het juiste stopcontact. Sluit de kast en verklaart dat je elektriciteit hebt.
Een blik op mijn controlelampje vertelde me dat ik hem moest bedanken, beleefd wachten tot hij ging lunchen en dan de stekker in een stopcontact steken waar wel spanning op stond.
Ik heb een verklikkerlichtje in mijn stekker gebouwd voor ik naar Portugal ging. Scheelt een dag heen-en-weer geloop.
Dag 16: Doorbraak..
..van de smartphone.
Ik heb het al eens aangehaald bij de reis naar Noorwegen maar de smartphone heeft de PC voorbijgestoken deze reis.
Het is imo geen nieuw fenomeen maar de voortzetting van de informaticarevolutie. De combinatie Europese roaming + 4g snelheid + krachtige smartphone is bijzonder sterk. Als we gaan wandelen neem ik soms alleen de sleutels en de smartphone mee. Portefeuille wordt al eens vergeten.
Met Nino op een bankje wachten: smart
Skypen: smart
WiFi op camping slecht: 4G
Weg zoeken: GPS
Muziek: smart
Mochelen: smart
Camper waterpas: smart
Wisselkoersen: smart
ReisWoordenboek: smart
Weerbericht: smart
Regenradar: smart
Camping zoeken: smart
Bank: smart
Supermarkt/ tanken: smart
Duidelijk 😐
Bellen: 2 keer
Nu nog Windows 10 erop
Dag 17: Zomerherfst
Er hangt al een week een mistbank voor de Portugese kust. Deze houden we nu gezelschap vermits het verleden week te warm was in het binnenland.
Ze, de bank, lost op tussen de -2000m en +20km (in het binnenland). Dat gaf vandaag het volgend patroon: bank op zee = 25° in ons kustdorpje, bank waait wat binnen = 15° en somber herfstzicht. Bank trekt terug = 25° enz.
Vandaag een paar keer van seizoen gewisseld. Het enige constante zijn de bladeren die afvallen.
De mensen worden ongerust want het was al een droge zomer en nu moeten in theorie de bekkens opvullen.
Niet dus. Enkel een ongeduldige bank die Porto Covo belaagt.
Hier is verder niets. Maar wel mooi niets.
Het laatste verlengde week-end (5 oktober) is afgelopen en de Portugezen laten de campings aan de toeristen. Die trekken op hun beurt naar de Algarve en laten de camping aan ons.
Wij trekken overmorgen naar het Noorden terug. In de Algarve is er nu al geen plaats als je niet gereserveerd hebt.
De mist heeft vanavond gewonnen. Buiten is er een Brulboei, een echte. We halen het elektrisch vuurtje uit. Op de camping WC is er niemand.
Een beetje herfst toch.
Dag 18: D+
Ken je dat signaal? Het komt bij een Fiat Ducato van de motor en wordt gebruikt om o.a. de satellietschotel neer te klappen.
Bij ons laat het signaal het opstapje inschuiven maar het kan ook gebruikt worden om de ijskast om te schakelen.
Ik zie ook andere toepassingen:
Blokkeren schuiven
Nino vastklikken
Smartphones jammen
Wc cassette leegmaken
Water bijvullen
230v draad oprollen
Voorruit kuisen
Fietsen vastsjorren
Thermos bijvullen
Flatjacks aflaten
Matten uitkloppen
Stoelen blokkeren
Afwas doen
Vuil water aflaten
Lichten uitdoen
Stoelen inladen
Tafel inladen
GPS programmeren
Muziek opzetten
Centrale vergrendeling testen
Achteruit camera aanzetten
Bluetooth controleren
Fm station instellen
Want dat moeten we nu allemaal zelf doen: de d+ is slechts afgezekerd op 2A 🤣.
Reconversie van een kerk in Obidos
Dag 19: Circus Atlas
Heeft met zijn oude roestige vrachtwagen vol tentmateriaal 20 km voor ons gereden.
Vanachter 4 wielen: 1 te hard opgepompt, 1 normaal, 1 half opgeblazen en 1 dat sloeg. Wagen hing 15° scheef. Voorbijsteken ging niet vanwege de Ptbochten en dus maar hopen dat ie niet kantelde aan 60 per uur.
Is niet gebeurd en de opnamewagen heb ik ook niet gevonden.
Nadat het circus naar het plaatselijke gehucht was afgeslagen kwam geheid de paragem.
Eigenlijk letterlijk vertaald 'halte' maar in dit geval het tolstation van de autosnelweg. Wij mogen de baan van de 'adherants' gebruiken dus de halte was geen halte maar een betaalgrens. En de max 60 per uur voor die rijstrook hadden we al van het circus gekregen.
Het doel was Óbidos, schattig stadje en helemaal omwald. Ieder huis authentiek en alle huizen zijn tevens souvenirwinkel. Je kan er voor 1€ een plaatselijk likeurtje in een chocolade bakje nuttigen. Ze kwakken er een geconfijte kriek bij. Die is per cm3 goedkoper. Blij dat ik naar mijn lever kon wijzen.
Maar het is er plezant en mooi. Zeker de wallen die zijn heel cinemageniek. Kom er echter niet met kinderen want het kost je een houten speelgoedzwaard en dito helm of kruisboog. En dat 50 winkels aan 1 stuk achtereen. Niet passeerbaar met kroost.
Ik heb er wel een kanariefluitje gekocht. Kon het niet laten. Was de bedoeling om Nino te roepen. Ondertussen weet ik dat Nino geen kanarie in het decor kan plaatsen. Het fluitje heeft trouwens water nodig. Ben nu op zoek naar een duivenfluitje.
Óbidos loodst je terug naar de gratis parkings langs een andere straat vol restaurants. Obese obidezen 嵐.
Morgen nog de hitte en nadien gaat het hier regenen. Hoe weten ze dat? Wel er is een bepaald eiland waar het altijd een week eerder regent en daar heeft het gisteren dus geregend. Overal blijde gezichten.
Ik probeer het eiland te achterhalen.
Ierland?
Dag 20: Henk en Miep
Zo heten ze eigenlijk niet maar het zijn onze nieuwe tijdelijke achterburen. Erg tijdelijk hoop ik.
Ik zal het schetsen: we zitten op de (schitterende) camping van Caceres. Die is gelegen tegen een flauwe helling en elke plaats is een terras. 4 smalle lanen gaan dwars naar boven. Onze plaats was aan laan 2, die hebben we gemist en we zijn via laan 3 naar boven en via laan 2 naar beneden onze plek ingereden.
Maar dat is dus vanuit de verkeerde richting. Wat volgt is onderwerp voor een goede les fijnmeettechniek. Combineer dat met een zenuwcoördinatie van de walkietalkie en het feit dat het afzetten van de voorwielen ook zijn limieten heeft en je begrijpt dat het 10 minuten spannend was.
Rustig geobserveerd door Henk en Miep die ons terrasdeel op laan 3 bezetten.
Geen poot uitgestoken.
Ik haat ze.
Maar we staan nu goed en met ons poep naar hun tafel. Langs die kant zien ze niets meer.
Maria vriendelijk goeiedag gezegd natuurlijk. Dat hadden ze niet verwacht. En vermits ze met hun tweedehandsvehikel ergens van Rotterdam komen verstaan ze ons toch niet goed.
Voorbeeld: heddegienoere? Antwoord: Jaja (standaard op alles wat ze niet begrijpen en dat is veel).
Voila t'is eraf 😉.
Overigens vandaag in midden Portugal 20 km langs uitgebrande bossen gereden. Iemand kandidaat om mee Trump te ontvoeren, hem midden in dat gebied te plaveien om hem te voet naar het eerste niet uitgebrande dorp te laten gaan.
Alleen maar dat. Je bent hem een paar weken kwijt.
Je kan het je echt niet voorstellen hoe desolaat dat is. Al eens een kromgetrokken halfverbrande hoogspanningsleiding gezien?
Dag 21: Càceres
Touristische informatie: de moeite. Als je op de Plaza Major aankomt (het beginpunt voor elk Spaans stadsbezoek) dan denk je 'zut is dit alles dat er is'. Maar daarachter is een prachtig Middeleeuwse wijk. Mijn favoriete tijdvak.
We waren met de fiets: camping - stadscentrum 4 km dat is ideaal.
Klopt maar het kruisen van de ring was wat moeilijker door een druk rond punt. Dus in het terugkomen op de Sygic een wit weggetje met een tunnelletje onder die ring gevonden. Naast het stadspark.
Naast.
Het stadspark was wel gedeeltelijk woestijn geworden en als zodanig niet meer te traceren. De weg naar de tunnel (eigenlijk een overbodige brug) werd van asfalt, na de brug, grintweg dan zandrijweg dan karrespoor dan zandweg dan smalle zandweg dan wandelweg dan overwoekerde wandelweg dan dwarse muur. Het was ook het tijdstip dat warm heet wordt. Volgens Sygic was het nog maar 100m naar de laatste aansluiting naar de weg naar de camping op perfecte baan.
Nooit gevonden. Kalm gebleven. Stukje terug. Rondgekeken en: in het midden van nowhere groene pijlen met Salida. Surreëel. Richting gevolgd en 200 m verder lag nauwelijks zichtbaar het begin van een prachtig dubbelbaans fietspad. Dat pad eindigde daar op een zitbankje aan een rivier volgens de kaart daar aanwezig. Nu was alles droog en was alleen de bank en het padeinde onderscheidbaar van de rosse omgeving.
10 minuten later op camping cola aan het zuipen en Nino in de douche gegooid.
Keek nadien dankbaar naar Maria. Maar hij zat wel al de tijd vanachter in de mand, het feestvarken. Toegegeven: in de zon.
Moraal: neem nooit in Càceres een tunnel op vrijdag de dertiende. Haalbaar.
Overigens heten de achterburen Rob en ?
Ik ga haar vrijdag noemen 😈.
Morgen Toledo.
Dag buren 👺.
Dag 22: Permeke en Extremadura
Verband?
We hebben in de stadsbibliotheek een boek gevonden over de streek rond Badajoz en Càceres. Geen gewone reisgids maar eerder een lyrisch verslag geschreven door een uitgeweken Hollander.
Maria heeft die doorknauwd (de reisgids) dus heb ik hem tot eergisteren links laten liggen tot we er echt aankwamen.
Dan toch eens ter hand genomen om C voor te bereiden. Misschien een terrasje? In het desbetreffende hoofdstuk staat te lezen dat je er bij een drankje altijd de tapa bijkrijgt die de pot schaft.
Aha, een olijfje of stukje chorizo edm gaat er altijd wel in.
Maar ik citeer: in Extremedura zijn de tapas anders dan elders in Spanje. Men serveert er varkensoren, varkenshuid met zwoerd, varkensstaart, lamsniertjes, koeiemagen in tomatensaus.
Bon, de kaas dan maar. Citaatbis: in Extremedura kent men honderden verschillende soorten waarvan sommige zeer zacht. Schapen- en geitenmelk zijn hoofdzaak en koeiemelk is eerder zeldzaam. De plaatselijke lekkerbek snijdt de bovenzijde van het kaasje eraf en lepelt dan de rest uit.
Lepelt 蘿.
Bon, brood is ook lekker. In een mandje, geen bord. Kruimels op de grond. Alles op de grond eigenlijk. Hoe groter het slagveld hoe beter het eten.
Extramadurees eten doen we vanavond buiten de camper. Ik zou niet weten waarom.
De mieren wel. Alhoewel ik zorgvuldig elke kaaswinkel heb kunnen vermijden.
Dag 23: Spaarpotteke
Vergeten.
Kon ik een kleine bijdrage vragen iedere keer dat er iemand aan Nino wil pallepoten.
Spanje is (nog) geen fietsvriendelijk land.
Op zaterdagmorgen koersen er wel wat namaakcontadors rond maar dat is het dan ook
Toegegeven: Toledo fietsvriendelijk maken is niet simpel. Maar dat betekent dus ook rolstoelonvriendelijk.
Wij dus vanmorgen met de minifietsjes en Nino achterop vanuit de camping naar de stad. Goed te doen: 3 km en zondagmorgen.
Eenmaal beneden aan de Middeleeuwse brug bleek onze camping op Mars te liggen, als ik de verbaasde blikken mag geloven.
Bekijk het zo: twee 60tigers op twee minifietsjes met hond achterop helemaal op eigen kracht naar boven. Wisten zij veel dat we vals speelden.
Alhoewel, dat moeten ze toch wel kennen dat vals spelen met motortjes.
En het ging juist kwa vermogen. Contador was een mietje verworden.
Kerken en musea in twee shiften. Geen probleem er is altijd wel een pleintje met een bankje in de geburen. En met Nino erbij komen de sociale contacten naar je toe. Plezant voor Maria.
El Greco museum was vandaag gratis. Heb een stukje van een gids opgepikt: El Greco bracht kleur in de Spaanse schilderkunst. Kleur niet veel gezien, wel doodskoppen en decadente kardinalen met venijnige oogjes.
Ik ben geen El Greco fan.
Nino ook niet. Hij is niet gaan zien. Venijnige oogjes zijn zijn ding niet. In katzwijm vallende madammen dan wel weer.
Bergaf terug is zijn ding wel. Het mijne ook.
Dag 24: Nocito
Nooit van gehoord? Nochtans niet moeilijk: Toledo naar Huesca. 20 km verder autostrade af en dan einde van de wereld volgen.
Manmanman, 29 km smal puttenasfalt door een woest gebied met 1 verlaten dorp en dan Nocito. Dorpje van 6 huizen en eindigend op een roestige poort met cerrado: onze camping die volgens de campingapp tot 31 oktober open was. Niet dus en einde van de weg. Nochtans waren de kritieken lovend.
Terug (draaien op 2m90 en 29 km op 1u15) bij ondergaande zon. Plan B was Lescun en nog 2 uur rijden.
Onderweg naar Jaca plakkaat met camping. GSM nummer en gebeld. Deden de poort open via gsm en loodsen naar plaats + El idem dito. Maar we zijn er en alleen tussen de verlaten zomertenten.
Toch wat herfstig hier in de Spaanse Pyreneeën.
Morgen Frankrijk. En de eerste regen?
Eerst nog thee en gelei kopen.
Dag 25: roamingtunnel + water en vuur
Om de dure roamingkosten als je door Andorra rijdt (kijk maar eens na) te vermijden hebben de Fransen en de Spanjaarden ergens hoog boven een gat door de Pyreneeën geboord ten Westen van het Principaute.
Ik kan het geen echte tunnel noemen. Hij is weliswaar 3 km lang maar met om het kwartier beurtelings eenrichtingsverkeer.
Hij verbindt twee principieel doodlopende dalen waarvan de Franse kant piau-engaly heet. Wat hier en daar een belletje zal doen rinkelen.
Een prachtige tocht met mooi helder weer terwijl het in Portugal al begint te regenen. Wat er nikske mee te maken heeft maar dat leeft hier wel als je vertelt dat je van Pt komt.
Hier is Mane aan de voet van de Franse Pyreneeën. Prachtige communal die nog open is, vanaf hier geen evidentie.
Wat opvalt zijn de vele wegwijzers naar verzamelingspunten. De auto's moeten ze geparkeerd staan dat ze direct kunnen wegrijden enz.
Dan denk je direct aan de bosbranden maar het probleem is de rivier die de camping omzoomt. Als het in de bergen giet watert het hier af en dan krijg je zo'n bruine kolkende stroom voor op tv.
Nadawer. En vannacht komt er onweer.
Maar het moet minstens drie dagen gieten vertellen ze aan de receptie.
Dag 26 - 27: Kalkwater als er is
Vandaag in Eguzon. Dorpje in midden Frankrijk met stuwmeer en permanent open camping. Belangrijk want gisteren twee maal voor gesloten camping gestaan. Volgens de app waren ze open.
Apps zijn ook niet volmaakt.
Het stuwmeer is, zoals alle stuwmeren van Europa die ik het laatste jaar gezien heb, half leeg. Vlotters op 100 m van het water en zo.
Alleen in Noorwegen is er blijkbaar nog genoeg water.
Camperwaterleidingen ontkalkt met citroenzuur. Moet normaal om de twee jaar gebeuren (vertelt niemand je) maar onze WC spoelde wat minder. Dat is het eerste teken.
Water af, gieter met opgelost citroenzuur erin en 200km rijden. Spectaculair: onze kraan was een watersifonkraan geworden en de WC spoelt als nieuw. Vanaf nu elke 6 maanden. Dank u forum.
Deze Blog gaat hier in pauze. Ik denk van hem terug te openen als we naar de kabouterkes gaan.
Cliffhanger: waar zijn de kabouters?
