Voor diegenen die Polarsteps op Android niet volgen: gisteren stond daar de bewering dat de wegen in Fin beter waren dan in N.
Ik was een woordje vergeten, nl. de 'verharde' wegen.
Het zit zo: iedereen kent wel de klassieke landkaarten met de aanduiding van snelwegen, rode hoofdwegen, gele plaatselijke wegen en witte doorsteekweggetjes.
Meestal hebben die een nummering. Twee cijfers voor de rode, drie voor de gele en vier voor de witte. In Scandinavië heeft een zichzelf respecterende weg ook een E nummer. Wij volgden vnl. de E6 van Göteborg tot Kirkenes.
En nu het verhaal.
Meestal beperken we ons tot rood en geel en vermijden wit en vier cijfers.
De gele van gisteren was zo mooi en goed dat we voor vandaag ons oog hadden laten vallen op een nieuwe gele met groene zijstreep die bovendien juist de richting uitging die we wilden en nog langer en eenzamer oogde.
Heel de avond liggen klooien met Sygic die die weg maar niet wou nemen en de meest lange omwegen voorstelde.
Uiteindelijk er iets ingeklopt met vijf tussenstops.
Het begon vanmorgen goed: bobbelloos asfalt. Geen campers en enkel wat inboorlingen. Verder na 30 km aan de rechterkant een vrouwtjes eland. Foto!
Dat geen campers had een belletje moeten doen afgaan.
Maar te druk met op de weg te letten die langzaam, heel langzaam degradeerde...
.... tot een onverharde weg die alleen nog diende voor de inboorlingen met eigen meertje (geen kunst in Finland) en rendiertransport.
De snelheid zakte wel tot 25km/h en dan heb je ineens 9 uur nodig voor de rit.
Ook de gsm had geen ontvangst meer en de inboorlingen waren wat in pause.
Weg ontspannen toerist. Welkom verweesde techneut.
Het begon ook wat te regenen hetgeen bepaalde tv documentaires opriep.
Enfin.
Er is verder niets gebeurd behalve dat het tergend ging en na 2 uur was er een afslag die op de kaart een 'klein wit baantje met stippellijn als zijkant' was maar in praktijk een doodlopende fonkelnieuwe asfaltweg met bijhorende markering.
Direct ingeslagen. Het kon ons niet schelen waar die naar toe ging.
Opeens woonden er terug wat inboorlingen naast de weg en stond er een bord: aangelegd met steun van de Europese gemeenschap.
A-ha. Het buitenverblijf van een Finse euroambtenaar ligt hier misschien ergens in de buurt?
Na 2 kilometer hemels zoeven een heuse parking. Effe oriënteren en niets bleek meer wat het is.
Logisch als je atlas en GPS alles in Finse namen geeft en je zo diep in Lapland zit dat enkel nog de Lapse dorpsnamen vermeld zijn. Je ben trouwens een kwartier per naam bezig, zonder de leestekens die hier uit de Aldi komen.
Enfin: Camping terug in de GPS geklopt en die gaf een traject mee. Weliswaar met serieuze omweg maar met een stuk E75 en verder max. 2 cijfers.
Gevolgd. Na een uur vrolijk op de E weg aan 95/uur met soms wat verkeer maar niet teveel....
Wat ook het idee was van drie rendieren die plots overstaken.
Alles dicht en in de camper test op schuifkrachten.
Alleman ongedeerd op wat beledigde rendieren en een dito hond na.
Blij de camping te vinden. Weliswaar drie uur na planning en dat was deze reis nog niet gebeurd.
Zelfs blij met de muggen. De eerste vijf seconden toch.
En de sygic stond dus op 'geen onverharde weg'.
Nu nog de jeukzalf en antimug verstuiver terugvinden.
En toch blijft het plezant.
